بازآفرینی شهری در راستای ارتقاء کیفیت زندگی در بافت های تاریخی

یکی از مهم ترین معضلات در بازآفرینی بافت تاریخی شهرها, کاهش مستمر جمعیت ساکن و کیفیت زندگی در این گونه بافت ها می باشد. مهم ترین راهبرد در طرح های توسعه شهری توجه به ابعاد و شاخص های مهم کیفیت زندگی ساکنان به منظور تشویق ساکنان جهت ادامه سکونت در بافت های تاریخی بوده است.بر این مبنا هدف اصلی پژوهش حاضر، ایجاد ارتباط بین ابعاد، معیار و شاخص های مولفه های مهم تشکیل دهنده یک زندگی خوب برای ساکنین در بافت های تاریخی است. به نحوی که بتوان با مدیریت و استفاده مناسب از معیارها و شاخص های بازآفرینی شهری در بستر بافت تاریخی، کیفیت زندگی ساکنان آن را ارتقاء بخشید. این مهم به نوبه خود حفظ ساکنین بومی در محدوده بافت تاریخی، مشارکت آنان در تصمیم گیری، حفظ هویت محلی، انسجام اجتماعی و پایداری اقتصادی را موجب خواهد شد. روش تحقیق پژوهش حاضر، با توجه به ماهیت پژوهش؛ روشی سیستماتیک، نظام مند و علمی می باشد، چرا که تمامی پژوهش های علمی مرتبط در راستای رسیدن به هدف پژوهش موردبررسی قرارگرفته و غربالگری اولیه صورت گرفته و مهم ترین آن ها جدا شده و غربالگری دوم بر شاخص ها، ابعاد پژوهش های انجام شده در گذشته برای رسیدن به یک مدل مفهومی بازآفرینی شهری در راستای ارتقاء کیفیتی زندگی در بافت تاریخی به صورتی که ابتدا مولفه ها، ابعاد ، معیارها و شاخص های مشترک بازآفرینی شهری در بافت های تاریخی و سپس ابعاد و سنجه های کیفیت زندگی شهری در بافت تاریخی بررسی و مشخص شده است و در نهایت ادغام گردید. مولفه های عملکردی، مدیریتی، اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی، کالبدی، زیست محیطی و زمان از مهم ترین مولفه هایی بودند که پژوهش حاضر را در رسیدن به یک مدل مفهومی برای تبیین هدف راهنمایی نمودند.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، کیفیت زندگی شهری ، بافت تاریخی