برنامه ریزی راهبردی با رویکرد توانمندسازی اجتماعی و ارتقاء محیطی سکونتگاه های غیررسمی (مورد پژوهی: کوی دیزج (شهرک ولیعصر) شهر همدان)

حاشیه نشینی یکی از چهره های بارز فقر فرهنگی و اقتصادی شهری است. رشد بی رویه جمعیت و کمبود امکانات و تسهیلات زیر بنایی و زیستی، محله های نامتعارف یا حاشیه نشینان را به وجود می آورد. همچنین سیاست های غلط و ناعادلانه در جوامع موجب تضاد میان گروه های اجتماعی و در نهایت پیدایش پدیده حاشیه نشینی و اسکان غیررسمی است. بنابراین به منظور کنترل این پدیده راهبردهای مناسب توانمندسازی حاشیه نشینان در هر شهری با مشارکت آن ها در بهسازی و نوسازی فضاهای زیستی اهمیت بسزایی دارد. این پژوهش به منظور بررسی جایگاه برنامه ریزی راهبردی در تواتنمد سازی سکونتگاه های غیررسمی صورت گرفت.بدین منظور با استفاده از مطالعات میدانی و بهره گیری از اسناد و مدارک موجود در شهرداری منطقه ۴ شهر همدان، کوی دیزج (شهرک ولیعصر) به عنوان نمونه موردمطالعه انتخاب شد و تحلیل شرایط وضع موجود توسط SWOT و QSPM انجام شد که در نهایت راهبردهای استراتژیک کمی سازی شده توسط سوات QSPM بدست خواهد آمد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی راهبردی ، توانمندسازی ، کیفیت محیطی ، سکونتگاه غیررسمی