به سوی توسعه پایدار: درس های از سکونتگاه های بومی ایران

از دیدگاه شهری مدرن، شیوه های مسکن بومی توسعه نیافته، عقب مانده و نیازمند بهبود در نظر گرفته می شوند. آن ها ممکن است برای اندازه گیری بر اساس استانداردهای بیگانه برای جوامع معتبر باشند. بااین حال، این ادراکات درک و پذیرش بالقوه رویکردهای جامع، فرهنگی مرتبط و به طور سنتی آزمایش شده برای برنامه ریزی و مسکن را که جوامع را برای قرن ها پایدار کرده است، مبهم کرده است. سکونتگاه های بومی ایران بر اساس اصول و فهمی که از طریق حکمت ها به دست آمده است، بناشده است. برای بومیان ایران، بر خلاف گفتمان های بیان شده مدرن، پایداری همراهی ذاتی برای زندگی روزمره بوده است. بااین حال، این سنت ها حداقل منافع را برای شیوه های اخیر مسکن اعمال می کنند و محققان به دنبال ایجاد مکانیسم هایی برای القای پایداری به عنوان یک موضوع مهم اخیرا کشف شده هستند. هدف تحقیق: هدف این مقاله بررسی توسعه پایدار با توجه به درس های از سکونتگاه های بومی ایران است. روش تحقیق: روش پژوهش حاضر در مرحله ی اول توصیفی- پیمایشی بوده است. جامعه ی آماری را بومیان محلی روستا به تعداد ۳۹۰ نفر شامل ۱۴۰ زن و ۲۵۰ مرد تشکیل می دادند. به روش نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم طبق جدول کرجسی مورگان، تعداد ۱۰۴ زن و ۱۶۷ مرد انتخاب شدند. نتایج: سکونت های بومی در ایران نقش بسزایی در فرهنگ اصیل معماری ایران دارند، حفظ این سکونتگاه ها موجب حفظ تمدن و فرهنگ غنی کشور می شود که درس های زیادی برای توسعه پایدار در خود نهفته است. تحقیقات نشان داد سکونتگاه های بومی و توسعه پایدار ارتباط مثبت و معنی داری باهم دارند.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های بومی ، توسعه پایدار ، فرهنگ اصیل معماری ، بومیان محلی روستا