تبیین تاثیر روانشناسی محیط (مولفه ی خلوت) در اقامتگاه بوم گردی

در سال های جاری، موضوع رابطه ی انسان و محیط و قابلیت تبدیل آن به زبان طراحی و محیط معماری موردتوجه پژوهشگران این حوزه بوده است. پس شناخت انسان، ویژگی های محیط زندگی او،چگونگی برقراری رابطه ی میان این دو حائز اهمیت است. به دلیل اینکه کشور ما دارای موقعیت استراتژیک، منحصربه فرد از نظر تنوع زیست محیطی، قومی و قبیله ای و از نظر گردشگری برپایه ی طبیعت است این نشان دهنده ی،اهمیت زیاد تشکیل اقامتگاه های بوم گردی می باشد. از طرفی معماری بومی یک رویکرد معماری بوده که با نیازهای زندگی انسانی هم افزایی و با محیط زیست رابطه متقابل دارد، اقامتگاه های بوم گردی شامل ابعاد زمانی،محیط زیست،اجتماعی فرهنگی،فضا و مهندسی ساختمان ها به منظور حفظ محیط زیست در شرایط طبیعی پس ازآن در ساختمان می باشند. باتوجه به اینکه روانشناسی محیطی زیرمجموعه ای از علوم رفتاری است که رابطه انسان با محیط کالبدی و تاثیرات این دو بر یکدیگر را موردبررسی قرار می دهد،در این رویکرد تمرکز اصلی طراح بر شناخت الگوهای رفتاری موجود در بستر طراحی و تلاش برای تاثیر مناسب بر آن ها از راه ایجاد قرارگاه رفتاری مطلوب است. حال با توجه به این در نظر گرفتن طراحی مناسب و حفظ ایجاد حریم در فضاهای اقامتی با توجه به در نظر گرفتن روان شناختی های محیطی می تواند تاثیر مهمی در طراحی ایجاد کند ازآنجاکه هدف از تامین خلوت رسیدن به امنیت روانی برای فرد است،فضا به عنوان بستر تحقق خلوت،باید بتواند کنترل فرد برای امکانات و فضای شخصی اش را تامین و ارتباط آن را با جهان بیرون فراهم کند. پس می توان نتیجه گرفت وجود داشتن مرکزهای تفریحی به عنوان یکی از نیازهای حیاتی و مهم به خصوص در پیرو زندگی در شهر و مشکلات روانی ناشی از آن این ضرورت را چندین برابر کرده است. این پژوهش در تلاش است که پتانسیل های بوم گردی را از نظر ویژگی های روانشناسی و طراحی محیط هایی برای ایجاد ارتباط فرد با محیط و حس خلوت موردبررسی قرار بدهد.

کلیدواژه ها:

اقامتگاه بومی ، روانشناسی محیطی ، خلوت