اثربخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر بر استرس ناباروری و همجوشی شناختی زنان نابارور

مقدمه: پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر بر استرس ناباروری و همجوشی شناختی زنان نابارور انجام گرفت. روش: این پژوهش با روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه انجام شد. دوره پیگیری نیز دوماهه اجرا شد. جامعه آماری پژوهش شامل زنان نابارور مراجعه کننده به کلنیک ناباروری بیمارستان مادر و کودک و کلنیک ناباروری ثمر شهر شیراز در فصل زمستان سال ۱۴۰۰ بود. در این پژوهش تعداد ۳۶ زن نابارور با روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه جایدهی شدند. گروه آزمایش درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر را طی دو و نیم ماه در ۱۰ جلسه دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه استرس ناباروری (نیوتون، شرارد و گلاواک ، ۱۹۹۰) و پرسشنامه همجوشی شناختی (گیلاندرز و همکاران، ۲۰۱۰) بود. داده های جمع آوری شده به شیوه تحلیل واریانس آمیخته با استفاده از نرم افزار آماری SPSS۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر بر استرس ناباروری (۰۰۰۱>P؛ ۵۹/۰=Eta؛ ۰۳/۵۰=F) و همجوشی شناختی (۰۰۰۱>P؛ ۷۲/۰=Eta؛ ۳۶/۹۱=F) زنان نابارور تاثیر معنادار دارد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش می توان چنین نتیجه گرفت که درمان فراتشخیصی یکپارچه نگر با بهره گیری از شناسایی هیجان ها، آگاهی هیجانی، ارزیابی مجدد شناختی و شناسایی الگوهای اجتناب از هیجان می تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت کاهش استرس ناباروری و همجوشی شناختی زنان نابارور مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

استرس ناباروری ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، زنان نابارور ، همجوشی شناختی