بررسی رابطه حقوقی کارکنان منابع انسانی با مدیریت رفتاری

منابع انسانی، یکی از مهمترین سرمایه های هر سازمان به شمار میروند. امروزه با پیچیده شدن جوامع، رفتار انساندر محیط کار نیز بسیار پیچیده تر و متنوع تر شده است و رویکرد جدیدی را پیشروی مدیران سازمانها قرار دادهاست. همگی این سازمانها به دنبال تغییر و تحول برای بهبود و پیشرفت سازمان در زمینه های مختلف می باشند وکارکنان مهمترین نقش را در رسیدن به اهداف یک سازمان ایفا می کنند. ارزیابی عملکرد کارکنان و ارزش گذاریبه کار و خدمت ارائه شده از سوی آنها به منظور تشخیص نقاط قوت و ضعف عملکردشان از دیرباز امریشناخته شده بوده است. مدیریت رفتاری یکی از عوامل محیط کار برای ایجاد احساس رضایت کارکنان نسبت بهمحیط کار است. مدیریت برای اینکه بتواند عملکرد سازمان متبوع خود را بهبود بخشد بایستی با دید کیفی بهسازمان نگریسته و تلاش نماید تا آنجا که ممکن است با ارائه راهبردهای اجرایی، کیفیت عملکرد کاری سازمانتحت امر خود را در سطح مطلوب حفظ نماید. این یعنی اینکه اصولا هر برنامه مبتنی بر توانمندسازی میتواندبه بهره وری منجر گردیده و تولید بیشتر، خدمات مناسبتر، جذب مشتریان و نهایتا در اختیار گرفتن سهم بیشتریاز بازار را به همراه آورد. این بهبود مستمر نه تنها برای رویارویی با تهدیدات و فرصت ها در محیط پیچیدهامروزی ضروری است بلکه موید آن است که سازمان نمیبایست فقط اصل متفاوت بودن کارکنان از یکدیگر رابپذیرد و باید برای تفاوت ها سرمایه گذاری نماید و ایشان را به کارهایی گمارد که برابر با توانمندی هایشان باشد. بااین رویکرد و با توجه به اینکه نوآوری در خلق فرصت های جدید آنگاه تحقق می یابد که سازمان از منابع انسانیتوانمند برخوردار باشد. در همین راستا، به منظور کسب نتایج رضایتبخش در سازمان ها، رعایت حقوق کارکنانتوسط مدیران امری واضح و روشن است. مدیریت رابطه حقوقی میتواند راهی مناسب برای افزایش توانمندسازی و بهره وری کارکنان باشد.

کلیدواژه ها:

رابطه حقوقی ، کارکنان ، منابع انسانی ، مدیریت رفتاری