مقایسه اثرات تمرینات استقامتی و مقاومتی بر بیان ژن های درگیر در مسیر های سیگنالینگ سنتز و تجزیه پروتئین عضله نعلی رت نژاد ویستار

زمینه و هدف: توده عضله اسکلتی عامل مهمی برای حرکت جهت رفع نیازهای روزمره به ویژه در شرایط پاتولوژیک و کهولت است. هدف پژوهش کنونی، مقایسه تغییرات بیان ژن های درگیر در مسیرهای سیگنالینگ سنتز و تجزیه پروئین عضله ناشی از انجام دو پروتکل تمرین ورزشی بود. روش بررسی: رت های هشت هفته ای به طور تصادفی به دو گروه تمرینی مقاومتی و استقامتی و یک گروه کنترل تقسیم شدند و از مرداد تا مهر ۱۳۹۷ به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته، در محل آزمایشگاه حیوانات دانشگاه تهران روی نوارگردان دویدند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، عضله نعلی جدا و جهت تجزیه و تحلیل با روش مولکولی واکنش زنجیره ای پلی مراز رونوشت معکوس (RT-PCR) و وسترن بلات، در دمای ۸۰ - نگهداری شد. یافته ها: نسبت به گروه کنترل، بیان ژن mTORC۱ تنها در گروه مقاومتی به طور معناداری افزایش یافت ( ۰۲۲ / ۰=P )، درحالیکه هر دو پروتکل تمرینی استقامتی و مقاومتی باعث افزایش معنادار Rps۶kb۱ شدند (به ترتیب ۰۰۱ / ۰

بیان ژن FOXO۳a تغییر معناداری نداشت ( ۴۶۳ / ۰= P)، بیان ژن eIF۴Ebp۱ توسط هر دو پروتکل تمرینی استقامتی و مقاومتی مهار شد (به ترتیب ۰۰۱ / ۰

بیان ژن های درگیر در مسیرهای سنتز و تجزیه پروتیین عضله اسکلتی دارند. بنابراین، می تواند جهت جلوگیری و یا کاهش آتروفی عضلانی در شرایط پاتولوژیک و سالمندی مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تمرینات ورزشی ، بیان ژن ، واکنش زنجیره ای پلیمراز ، بیوسنتز پروتیین ، رت ها ، عضله نعلی