مروری بر نتایج سه دهه پژوهش های پیاز در منطقه های جنوبی ایران

پیاز  تولید شده در منطقه های مرکزی و شمال کشور در پاییز و میانه زمستان به مصرف می­رسد و بعد از این، کمبود این محصول در بازار وجود دارد. با تولید زمستانه پیاز در منطقه های جنوب کشور می­توان به رفع این کمبود اقدام نمود. رقم های پیاز برای کاشت در منطقه های یاد شده باید روز کوتاه، زودرس، متحمل به تنش­های محیطی و پرمحصول باشند. اگرچه توده­های بومی زیادی در جنوب کشور وجود دارند، ولی در قسمت زیادی از منطقه های جنوب کشور رقم های وارداتی همانند ’تگزاس­ارلی گرانو‘۴، ’تگزاس­ارلی­وایت‘۵، ’پریماورا‘۶ و ’صبا‘۷ به دلیل عملکرد زیاد کشت می­شوند. تاریخ توصیه شده برای کاشت بذر، انتقال نشا و سوخک بسته به شرایط اقلیمی، سیستم کاشت، فصل تولید و نژادگان۸ از ۱۰ شهریور تا روزهای پایانی مهر ماه متغیر می­باشد. استفاده از آمینو­کلات­های روی (به ویژه لیزین روی) عملکرد، تندی و خاصیت انبارمانی جمعیت بهبود یافته پیاز بهبهان و رقم ’پریماورا‘ را افزایش و تجمع نیترات را کاهش داد. در کشت توام پیاز با کاهو و شنبلیله عملکرد، نسبت برابری زمین و نسبت برابری درآمد، افزایش یافت. توده محلی رامهرمز به طور نسبی در مقابل تریپس پیاز مقاوم است. انگیزاننده­های مقاومت را می­توان به­عنوان جایگزینی برای قارچ­کش ­به­منظور کنترل سفیدک کرکی به کار گرفت. سم های پندی­متالین۹، فوکوس۱۰، سلکت۱۱، سوپر­گالانت۱۲ و اکسی­فلوروفن۱۳ علف­های ناخواسته (هرز) را در مزرعه های پیاز کنترل می کنند. نژادگان­های جمعیت بهبود ­یافته ­پیاز­ بهبهان و رقم­های ’تگزاس­ارلی گرانو‘ و ’صبا‘ ویژگی انبارمانی مناسبی دارند.

کلیدواژه ها:

انبارمانی ، تشکیل سوخ ، سوخک ، نژادگان ، نشا