نظام امام شناسی شیخ مفید و باز خورد آن در حدیث پژوهی او
محل انتشار: فصلنامه علوم حدیث، دوره: 17، شماره: 66
سال انتشار: 1391
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 62
فایل این مقاله در 31 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_HDIS-17-66_003
تاریخ نمایه سازی: 3 آبان 1402
چکیده مقاله:
حدیث پژوهی عالمان شیعی، چون دیگر گستره های مطالعات دینی ایشان، از مبانی و پیش فرض های مختلفی اثر می پذیرد. در این میان، مبانی کلامی، به خصوص در موضوع امامت، اهمیتی ویژه می یابند؛ چه از بنیادی ترین مسائل عقیدتی در میان شیعه است. شیخ مفید به عنوان متکلمی در مرحله گذار از نص گرایی به عقل گرایی، اثر گذار در شکل گیری نظام کنونی کلام شیعه و پر کار و پر تالیف، نمونه ای دقیق برای بر نمودن آثار مبانی امام شناسی در حدیث پژوهی است. نظام امام شناسی او در چهار مساله «چرایی و ضرورت وجود امام»، «جایگاه و مرتبت امام»، «صفات و ویژگی های امام» و «چگونگی شناخت امام جامع الشرایط» قابل پی جویی است. بررسی عملکرد او در گستره های مختلف حدیث پژوهی، یعنی تبیین و ارزیابی حدیث، نشان می دهد که مبانی او در صفات امام، به ویژه گستره علم امام، باور به عصمت پیامبر و امام از سهو بیشترین اثر را داشته است و به کوچک نمودن حلقه مفهومی احادیث علم امام، نقد احادیث سهو النبی و وضع مولفه هایی برای غلو پژوهی انجامیده است. دیدگاه های مفید در باره وحدت امام در هر روزگار و جایگاه او نیز در ارزیابی پاره ای احادیث نقش آفرینی کرده است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
روح الله شهیدی
استادیار پردیس فارابی دانشگاه تهران
محمدعلی مهدوی راد
دانشیار پردیس فارابی دانشگاه تهران