بررسی رابطه ژنی اختلال خلقی دو قطبی نوع یک با بتاتالاسمی مینور

سابقه و هدف: مطالعات قبلی نشان دهنده نقش یک عامل مهم ژنی در سبب شناسی اختلال خلقی دو قطبی و تالاسمی است. موارد گزارش شده متعددی حکی از همراهی احتمالی این دو بیماری است. اما یک مطالعه مقطعی قبلی این فرضیه را به طور کامل تایید نکرده است. با توجه به جایگاه های مختلف ژن مسوول تالاسمی در جمعیت های مختلف، همراهی این دو بیماری در استان مازندران که یکی از مناطق شیوع بتاتالاسمی است، بررسی شد.مواد و روش ها: این مطالعه به روش مورد – شاهدی بر روی ۱۱۰ بیمار مبتلا به اختلال خلقی دو قطبی نوع یک و ۱۱۸ نفر که سابقه اختلال خلقی در خود و بستگان درجه یک خود نداشتند، انجام شد. برای تمام افراد مورد مطالعه CBC، و در صورت وجود میکروسیتوز، الکتروفورز هموگلوبین انجام شد و برای افرادی که هموگلوبین A۲ بین ۳.۴ تا ۷ درصد داشتند، تشخیص بتاتالاسمی مینور گذاشته شد.یافته ها: ۸.۱۸ درصد افراد گروه مورد و ۴.۲۴ درصد افراد گروه شاهد، بتاتالاسمی مینور داشتند که این تفاوت از نظر آماری فاقد اهمیت است.استنتاج: احتمالا ارتباط های گزارش شده قبلی بین اختلال خلقی دو قطبی و بتا تالاسمی مینور از نوع «همراهی کاذب» می باشد. با این حال، با توجه به متفاوت بودن جایگاه اتصال ژن های مربوط به بتاتالاسمی در جمعیت های مختلف، تعمیم پذیری این مطالعه محدود خواهد بود و توصیه می شود در سایر جمعیت ها تکرار شود.

کلیدواژه ها:

Bipolar I disorder ، β-Thalassemia ، Mazandaran ، اختلال خلقی دو قطبی نوع یک ، بتاتالاسمی مینور