مدیریت اجتماعی فضایی شهر تهران در زلزله احتمالی

یکی از حوادث محتمل در شهر تهران با توجه به استراتیگرافی زمین و مطالعات تاریخی، زلزله است. در این خصوص مطالعات در حوزه های مختلف مهندسی تدوین شده است. اما به ابعاد مدیریتی به ویژه در خصوص سناریوهای اجتماعی و انسانی محتمل کمتر پرداخته شده است. در تدوین این سناریوها استفاده از روش های آینده پژوهی می تواند یکی از بهترین فن های مدیریت بهینه، در آینده ای باشد که ممکن است در آن هر لحظه بحرانی رخ دهد. از این رو هدف این مقاله، شناسایی متغیرهای موثر بر تاب آوری و تحلیل پیامدها و اتفاقات اجتماعی و انسانی متاثر از این متغیرها پس از زلزله احتمالی در تهران با رویکرد آینده پژوهانه است. روش تحقیق، معیاری-تحلیلی است. معیارهای در نظر گرفته شده در پژوهش، ذیل دو محور مطالعه شد. نخست محور اجتماعی که استفاده از پرسشنامه داده های آن گردآوری شده و دوم محور فضایی است که لایه های اطلاعاتی آن با روش اسنادی-میدانی آماده شد. سپس با رویکرد آینده پژوهانه تاثیر ساختار فضایی بر سرمایه اجتماعی در زلزله تهران تحلیل شد و در انتها راهکارهایی برای مدیریت زلزله در حوزه اجتماعی و انسانی پیشنهاد شده است.

کلیدواژه ها:

زلزله ، آینده پژوهی ، تاثیرات اجتماعی ، ساختار فضایی ، تهران