درآمدی بر آسیب پذیری قومی امنیت مرزی جمهوری اسلامی ایران

امنیت مرزی و ثبات سیاسی هر کشور از نمادهای اقتدار ملی و از مظاهر توفیق حکومت در حفظ و بسط منافع ملی وزمینه ساز پیشبرد اهداف دولت – ملت برای تحقق امنیت عمومی و لازمه دستیابی به رفاه و آسایش و توسعه و عدالت و ارزشهای ملی است . هر واحد سیاسی به میزان برخورداری از وفاق و همگرایی و ارزشهای مشترک در برابر تهدیدات و عوامل آسیب رسان محیطی ، زمینه مصونیت و مقاومت و فرصت وحدت عمل می یابد و در مقابل به میزان وجود شکافهای اجتماعی (قومی ، مذهبی وطبقاتی) و اصطکاک و واگرایی، در تعقیب اهداف ملی خود ، در مقابل عوامل محیطی آسیب پذیر و دچار مشکل می گردد. یکی از عوامل بالقوه آسیب پذیری امنیت مرزی ج.ا.ا ،استقرار اقوام گوناگون با مراتبی از واگرایی و مرکز گریزی، در حاشیه مرزهاست . مقاله حاضر با نیم نگاهی به خصوصیات مناطق مرزی ایران ، اهمیت ژئوپلتیک مرزها ، محیط استراتژیک جدید ، قابلیتها و جاذبیتهای عرصه قومی برای سرمایه گذاری بیگانگان و شرایط مشوق مداخله قدرتهای خارجی ، کوشیده است شاخصهای سنجش آسیب پذیری قومی امنیت مرزی را در 61 آیتم و ذیل 6 عنوان (طیف و دامنه سنجش) به عنوان رهیافتی برای استمرار مطالعات مشابه، ارائه نماید.نویسنده با نتیجه گیری از مباحث ،پیشنهاداتی در جهت کاهش آسیب پذیری ها در حوزه موضوع، ارائه داده است