نفس در دیوان پروین اعتصامی

شعر پروین آیینه تمام نمای زندگی و خصایص انسانی است. در طریقت این ستاره آسمان ادب پارسی توجه به درون وتذهیب از هر آلایش، راه رسیدن به مبدا هستی و اساس هر گونه توانگری است. با کنکاش در شعر پروین به نیکی در مییابیم مراد از نفس ، نفس اماره است که انسان را از راه راست منحرف می سازد. به کار بردن صفاتی مانند تبه کار ، عصیانگر ، حیله گر، دیو، ژاژ ، تیره رای و بسیاری از این تماثیل ما را به نتیجه متقن می رساند که نفس لوامه و نفس مطمئنه درابیات او جلوه ای ندارد. از نگاه پروین، هر آن کس که نفس خویش را رام و به فرمان خود در آورد، نور خدا را در وجودخود، روشن نگاه داشته و هیچگاه سختی ها در اراده و مسیر او نمی توانند خلل ایجاد نمایند. گرفتاری در بند نفس، عاملخسران و ویرانگری است و انسان توانمند هیچگاه خود را وامدار نفس خویش نخواهد کرد.

کلیدواژه ها:

نفس ، دیوان ، پروین ، خودشناسی