بررسی رابطه ی حمایت اجتماعی و خودکارآمدی با سطح سلامت روان و رضایت از زندگی

سابقه و هدف: پایش سلامت و تعیین کننده های آن در جمعیت عمومی، برای توسعه و همچنین برنامه های پیشگیری و ارتقای سلامت ضروری است. این مطالعه با هدف بررسی رابطه ی بین حمایت اجتماعی و خودکارآمدی با سطح سلامت روان و رضایت از زندگی در حاشیه نشینان شهر کرمانشاه انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی در تابستان ۱۳۹۴، ۴۳۸ نفر از ساکنان محلات حاشیه نشین شهر کرمانشاه با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های مطالعه را تکمیل کردند. ابزار مطالعه شامل چک لیست دموگرافیک و پرسشنامه های حمایت اجتماعی تصوری، خودکارآمدی عمومی و رضایت از زندگی بود. داده ها با نرم افزارهای ۱۸ SPSS و Amos و با کمک آزمون های آماری همبستگی و تحلیل مسیر معادلات ساختاری تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی پاسخگویان ۴۳/۱۱±۸۷/۲۹ بود و ۴۵ درصد از آنان مرد بودند. بین زنان و مردان به لحاظ نمره متغیرهای اصلی مطالعه، تفاوت معناداری وجود نداشت (۰۵/۰P>). میانگین نمرات پاسخگویان در متغیرهای حمایت اجتماعی تصوری، خودکارآمدی، رضایت از زندگی و سلامت روان، به ترتیب برابر ۹۵/۳۸، ۲۲/۲۷، ۴۱/۱۳ و ۵۸/۱۵ بود. نتایج نشان داد که خودکارآمدی در رابطه بین حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی و همچنین سلامت روان، در ساکنان محلات حاشیه نشین نقش میانجی دارد. استنتاج: با توجه به تایید نقش میانجی خودکارآمدی در رابطه بین حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی و همچنین سلامت روان، می توان نتیجه گرفت که حمایت اجتماعی زمانی می تواند منجر به افزایش رضایت از زندگی و کاهش آسیب های روانی شود که میزان خودکارآمدی بالا باشد.

کلیدواژه ها:

GHQ ، life satisfaction ، perceived social support ، self-efficacy ، suburbans residents ، حمایت اجتماعی تصوری ، خودکارآمدی ، رضایت از زندگی ، سلامت روان ، محلات حاشیه نشین