برآورد غیر تهاجمی حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo۲max) در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی مازندران

سابقه و هدف: حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo۲max)، معیاری برای ارزیابی آمادگی قلبی- تنفسی حاصل از فعالیت بدنی می باشد. اندازه گیری مستقیم این معیار یک روش تهاجمی و از لحاظ تکنیکی و اجرایی مشکل است. مطالعه حاضر با هدف بررسی همبستگی بین این متغیر با متغیرهای حاصل از روش های غیر تهاجمی ارزیابی شاخص های ترکیب بدنی، شمارش گام ها و میزان فعالیت بدنی انجام شده است. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی به روش تصادفی برروی ۲۵۰ نفر از کارکنان دانشگاه علوم پزشکی مازندران اجرا شد. اندازه گیری مستقیم Vo۲max با استفاده از پروتکل استاندارد شاتل صورت گرفت. اندازه گیری و محاسبه شاخص های ترکیب بدنی با استفاده از معاینه فیزیکی بود. میزان فعالیت بدنی با استفاده از فرم کوتاه پرسش نامه بین المللی فعالیت بدنی(IPAQ-S) و شمارش گام ها با استفاده از گام شمار اندازه گیری شد یافته ها: از بین شاخص های ترکیب بدنی، فقط  مقادیرشاخص های دور گردن (۲۴۱/۰ r= )، (۰۰۳/۰ (p= و چاقی بدن (۵۲۲/۰ - r=)، ( ۰۰۰/۰ (p= با مقادیر Vo۲max همبستگی داشتند. همبستگی بین مقادیر Vo۲max با تعداد گام ها نیز معنادار بود(۲۴۸/۰ r=)، ( ۰۰۲/۰ (p= او ارتباط معناداری بین نمره IPAQ-S با مقادیر Vo۲max یافت نشد. استنتاج: جهت ارایه مدل برآورد غیر مستقیم Vo۲max بر اساس مقادیر شاخص های ترکیب بدنی، نمره پرسش نامه (IPAQ-S) و شمارش گام ها نیاز به اجرای مطالعات همبستگی مشابه باحجم نمونه بالا است.

کلیدواژه ها:

IPAQ-S ، pedometer ، Vo۲max ، Body mass index ، پرسش نامه IPAQ-S ، گام شمار ، شاخص ترکیب بدنی ، حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo۲max)