شیوع سندرم تونل کارپ در ایران: یک مطالعه مرورسیستماتیک و متاآنالیز

سابقه و هدف: سندرم تونل کارپ، شایع ترین مونونوروپانی فشارنده عصب محیطی می باشد که به علت افزایش فشار عصب مدین در ناحیه مچ دست ایجاد می شود. نتایج جستجوهای الکترونیکی در مطالعات متعدد نشان داده است که شیوع این سندرم در ایران در جمعیت های مختلف، متفاوت می باشد. بر همین اساس هدف مطالعه حاضر تعیین شیوع سندرم تونل کارپال در ایران با استفاده از متاآنالیز می باشد. مواد و روش ها: با استفاده از واژه های کلیدی مرتبط، پایگاه های اطلاعاتی ملی و بین المللی مورد جستجو قرار گرفت. بعد از غربالگری مقالات بر اساس معیارهای ورود و خروج و ارزیابی کیفیت، مقالات مرتبط دریافت شد. داده های مربوط به متغیرهای نام نویسنده، سال انتشار، حجم نمونه، توصیف نمونه ها، معیارهای بررسی، میزان شیوع سندرم تونل کارپال وارد فرم الکترونیکی فایل Excel شد. خطای معیار شیوع سندرم تونل کارپال در هر مطالعه بر اساس فرمول توزیع دو جمله ای محاسبه شد. با لحاظ نمودن شاخص های هتروژنیتی I-squared و Q از مدل اثر تصادفی یا ثابت برای برآورد کلی شیوع استفاده شد. هم چنین آنالیز حساسیت، متارگرسیون و بررسی تورش انتشار انجام گرفت. یافته ها: با انجام جستجوی ساختار یافته، تعداد ۱۰ مقاله واجد معیارهای ورود بودند که ۱۱ مورد شواهد را در خصوص شیوع سندرم تونل کارپ در ایران فراهم نموده است. تعداد ۱۴۵۲۵ نفر در مطالعات اولیه وارد شده به متاآنالیز مورد بررسی قرار گرفتند که شیوع سندرم تونل کارپال در بین مطالعات اولیه از ۸۲/۱ درصد الی ۶/۶۴ درصد متغیر بوده است. شیوع کلی سندرم تونل کارپال بر حسب معاینه فیزیکی در ایران با فاصله اطمینان ۹۵ درصد و بر اساس مدل اثر تصادفی برابر (۳۱/۲۱-۷۴/۱۳) ۵۳/۱۷ درصد برآورد گردید. استنتاج: نتایج متاآنالیز نشان داد که شیوع کلی سندرم تونل کارپال در ایران نسبتا بالا است. ضمن این که فراوانی آن بایستی بر حسب گروه های هدف مختلف مورد ملاحظه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

carpal tunnel syndrome ، Electrodiagnostic ، prevalence ، meta-analysis ، سندرم تونل کارپال ، الکترودیاگنوز ، شیوع ، متاآنالیز