تاثیر تحریک دردزا بر تعداد ضربان قلب، تنفس و SPO۲ بیماران با آسیب مغزی ناشی از ضربه

سابقه و هدف: ارزیابی درد بیماران بخش مراقبت ویژه یک چالش است. لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر تحریک دردزا بر تعداد ضربان قلب، تنفس و SPO۲ بیماران با آسیب مغزی ناشی از ضربه انجام گردیده است. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی است. ۳۵ بیمار با آسیب مغزی ناشی از ضربه حین دو رویه دردزا و غیر دردزا مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد ضربان قلب، تعداد تنفس و میزان اشباع اکسیژن خون شریانی این بیماران یک دقیقه قبل، حین و ۱۵ دقیقه بعد از دو رویه فوق اندازه گیری و آنالیز شد. یافته ها: ارتباط معنی داری بین میانگین نمرات هر سه متغیر فیزیولوژیک مورد بررسی در دفعات اندازه گیری قبل، حین و بعد از مداخله وجود داشت. ارزش های اتای هر سه متغییر فیزیولوژیک در گروه مداخله ( رویه دردزا) بیشتر از گروه کنترل (رویه غیر دردزا) بوده است. مقایسه تغییرات این متغیرها در دو موقعیت دردزا و غیر دردزا نیز نشان دهنده وجود ارتباط معنی دار متغیرهای ضربان قلب و اشباع اکسیژن خون شریانی بوده است. این رابطه برای متغیر تعداد تنفس معنی دار نبوده است (۰۵/۰p<). استنتاج: یافته های این مطالعه حاکی از آن است که ایجاد تحریک دردزا در بیمارن با آسیب مغزی ناشی از ضربه می تواند سبب افزایش معنی دار تعداد ضربان قلب و کاهش معنی دار درصد اشباع اکسیژن خون شریانی گردد. لذا پرستاران بخش های مراقبت ویژه می توانند با توجه به تغییرات نشانگرهای فیزیولوژیکی فوق به عنوان روشی مفید و آسان برای ارزیابی اولیه درد در بیماران آسیب مغزی ناشی از ضربه استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

pain ، intensive care unit ، traumatic brain injury ، pain assessment ، vital sign ، درد ، بخش مراقبت ویژه ، آسیب مغزی ناشی از ضربه ، بررسی درد ، علایم حیاتی