نقش شهرداریها در ساماندهی مسکن شهری و آسیب شناسی زیست محیطی

زندگی بشر بر روی کره خاکی دارای ابعاد و نیازهای متنابهی است که از وظایف عمده هر نظام برنامه ریزی و شالوده کار هر محققی، یافتن راه های صحیح و اصولی جهت نیل به اهداف و نیازهای انسانی است. یکی از خواست های همیشگی انسان که پیوسته از مسائل و دغدغه های غالب متولیان توسعه سازمان فضا بوده، مقوله «مسکن» را می توان نام برد. از حیث ماهیتی، مسکن بایستی محیطی سازگار و منطبق بر روش زندگی انسانی باشد. به بیان دیگر علاوه بر تامین نیازهای شخصی باید نیازهای کیفی و نیازهای اجتماعی او را نیز برآورده نماید(پوردیهیمی،۱۳۹۰: ۱۴؛ زنجانی،۱۳۷۱: ۱۵۵). در واقع از آن جایی که مسکن چیزی بیش از یک سرپناه صرف به شمار می رود و با آسایش جسم و روان انسان در ارتباط است(معینی،۱۳۸۷: ۴۸)، دارای اهمیت بی بدیلی در حیات انسانی است. برپایی مسکن فرایند جامعی است که عوامل متعددی بر آن اثرگذار است. مهم ترین معضلات واحدهای مسکونی در شهرها طراحی نامناسب بدونه توجه به بستر محیطی، اقلیم، و شیوه سکونت ساکنان، کاربرد مصالح کم دوام و نهایتا ضعف تکنولوژی ساخت است. وجود این عوامل سبب مصرف بی رویه منابع طبیعی و انرژی و آلودگی محیط می شود. امروزه توجه به محیط زیست در تمامی بخش های کشور بالاخص محیط های روستایی اهمیت یافته است تا هر چه بهتر و بیشتر بتوان در عین بهره برداری مناسب از محیط، از آن حفاظت نمود. مهاجرت و افزایش فشارها بر زمین موجب تخریب محیط زیست می گردد. در مقابل افزایش جمعیت به توسعه فناوری های زیست محیطی کمک می کند و موجب حفاظت از محیط زیست می شود. امروزه اجرای طرح های متعددی همچون مدیریت کاربری اراضی, آموزش و مدیریت محیط زیست به همراه اجرای طرح های مشارکت جویانه در جهت حفاظت روستاها از جمله برنامه های جهانی است که اجرا گردیده است.

کلیدواژه ها:

واژه کلیدی: تکنولوژی ساخت ، منابع طبیعی ، آلودگی