ارزیابی کیفیت آموزش دستیاری در گروه های آموزشی بالینی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال ۱۳۹۸: یک مطالعه ترکیبی

سابقه و هدف: آموزش بالینی فرصت مناسبی است تا دانشجو بتواند خود را در زمینه های دانش، مهارت بالینی، اخلاق، ارتباط با بیمار، حل مشکل و تصمیم گیری محک بزند و بدین صورت خود را برای حرفه ای که در آینده انتظارش را می کشد، آماده کند. مطالعه حاضر با هدف "ارزیابی کیفیت آموزش دستیاری در گروه های آموزشی بالینی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی مازندران در سال ۱۳۹۸" صورت گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر نوعی مطالعه ترکیبی است که در فاز اول، مطالعه کیفی و از نوع تحلیل محتوایی و در فاز دوم، مطالعه کمی پیمایشی مبتنی بر پرسشنامه بود. در فاز کمی تعداد ۱۴۰ دستیار از ۱۵ گروه آموزشی به شیوه غیر احتمالی انتخاب شد. بارم دهی گویه های پرسشنامه تکمیل شده با الگوی لیکرت ۵ نقطه ای صورت گرفت. در نهایت داده ها جمع آوری و مورد تحلیل آماری قرار گرفت. جهت تحلیل محتوا از رویکرد کیفی گرانهیم و لوندمن استفاده شد و جهت صحت و استحکام مطالعه از معیارهای پیشنهادی گوبا و لینکلن استفاده شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که درصد رضایت مندی دستیاران در قسمت های امکانات رفاهی ۶/۱۹، زمان استراحت در کشیک ۷/۲۴، رعایت عدالت آموزشی ۳۶، لاگ بوک ۳/۳۹،اسکیل لب ۸/۵۵ و واسپاری مسئولیت ۵/۵۴ درصد بود. برگزاری گزارش صبحگاهی، راند بالینی صبحگاهی و عصر/ شب، گرند راند و آزمون OSCE با برخورداری از تواتر بیش از ۷۵ درصد در گروه های آموزشی از وضعیت مناسب برخوردار بودند. استنتاج: این مطالعه نشان داد، بسیاری از برنامه های آموزشی در وضعیت نسبتا مطلوب و یا نامطلوب قرار دارند و در اولویت های مداخله ای ما قرار می گیرند.

کلیدواژه ها:

clinical education ، assistant training ، training evaluation ، medical education ، آموزش بالینی ، آموزش دستیاری ، ارزیابی آموزش ، آموزش پزشکی