اثرات محافظتی گیاهان آمله، اگیرترکی و مامیران در پیشگیری از کاتاراکت تجربی مدل حیوانی

سابقه و هدف: آب مروارید(کاتاراکت) یک بیماری شایع در جوامع است و استرس اکسیداتیو مهم ترین عامل ایجاد آن می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر محافظتی سه گیاه آمله، اگیرترکی و مامیران در برابر آب مروارید در رت با توجه به خواص آنتی اکسیدانتی این گیاهان است. مواد و روش ها: در این مطالعه، ۳۰ نوزاد رت ۱۰-۸ روزه انتخاب و به ۵ گروه تقسیم شدند. گروه ۱ (گروه کنترل) نرمال سالین در روز ۱۰ بعد از تولد دریافت کرد و به گروه ۲، ۳، ۴ و ۵ برای القای کاتاراکت نابالغ، µmole/kg ۳۰ به صورت زیرجلدی محلول سلنیت سدیم تزریق شد. گروه۲ (گروه بیمار) تنها تک دوز سلنیت سدیم دریافت کردند. سپس گروه۳ و۴ و۵ به صورت روزانه از روز ۹ تا۱۲ پس از تولد به ترتیب با تزریق داخل صفاقی mg/kg ۴۰۰عصاره سه گیاه مامیران، آمله، اگیرترکی تحت درمان قرار گرفتند. در روز ۱۷، لنز رت ها بررسی مورفولوژی شد و در روز ۳۰ تولد، رت ها بیهوش و لنز آن ها خارج شد و محتوای گلوتایتون و مالون دی آلدهید بافت عدسی اندازه گیری شد. همچنین تست DPPH و محتوای فلاوونوئیدی روی عصاره های این گیاهان انجام گرفت. یافته ها: به ترتیب آمله، مامیران و اگیرترکی بیش ترین میزان ترکیبات آنتی اکسیدانتی، سطح گلوتاتیون در بافت عدسی و کاهش درجه کاتاراکت و بیش ترین محافظت چشمی نسبت به گروه سلنیت سدیم را داشتند. از نظر محتوای مالون دی آلدهید، گیاهان آمله، اگیرترکی و مامیران به ترتیب کم ترین میزان را بعد از گروه کنترل نرمال سالین داشتند. استنتاج: گیاه آمله به طور چشمگیری باعث بهبود آب مروارید در مدل حیوانی رت می شود.

کلیدواژه ها:

cataract ، oxidative stress ، Chelidonium majus ، Phyllanthus emblica ، Acorus calamus ، glutathione ، malondialdehyde ، flavonoid ، antioxidant ، کاتاراکت ، استرس اکسیداتیو ، مامیران ، آمله ، اگیر ترکی ، گلوتاتیون ، مالون دی آلدهید ، فلاونوئید ، آنتی اکسیدانت