ارتباط بین فرسودگی شغلی و کیفیت زندگی در کارکنان حوزه سلامت: نتایج اولیه کوهورت سلامت کارکنان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

سابقه و هدف: فرسودگی شغلی به عنوان عاملی اساسی باعث تغییر مکرر شغل و محل کار، کاهش کارایی، از دست رفتن نیروی انسانی، تغییرات رفتاری و ایجاد مشکلات جسمانی و روانی در سازمان هاست. هدف از انجام این مطالعه، بررسی رابطه کیفیت زندگی کاری با فرسودگی شغلی در کارکنان حوزه سلامت بوده است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر برگرفته از مرحله اول کوهورت سلامت کارکنان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی است که روی ۱۲۷۴ نفر انجام گرفت. ابزار مورد استفاده پرسشنامه های استاندارد کیفیت زندگی ۲۶ سوالی سازمان جهانی بهداشت (WHOQOL-BREF) و پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ (۱۹۸۵) بوده است. داده ها با استفاده از نرم افزار STATA، آزمون شاپیرو ویلک، ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمون رگرسیون خطی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بین کیفیت زندگی کاری و فرسودگی شغلی کارکنان حوزه سلامت رابطه معکوس و معنی داری (۰۰۱/۰= P و ۲۳۴/۰- = r) وجود داشت. از میان ابعاد کیفیت زندگی فقط t متناظر با بتای سلامت جسمانی با ضریب ۲۶۰/۰- در سطح خطای کمتر از ۵ درصد معنی دار بود (۰۲۶/۰= P). کیفیت زندگی با خستگی عاطفی و مسخ شخصیت رابطه معکوس و معنی داری (۰۰۱/۰= P، ۱۱۷/۰- = r و ۰۰۴/۰= P، ۰۸۰/۰- = r) و با عملکرد فردی کارکنان حوزه سلامت رابطه مستقیم و معنی داری (۰۰۱/۰= P و ۱۱۶/۰= r) داشت. استنتاج: با توجه به رابطه معنی دار و معکوس بین فرسودگی شغلی و کیفیت زندگی، می توان با انجام مداخلات موثر و شناسایی عوامل موثر بر ارتقاء کیفیت زندگی کاری به خصوص در بعد سلامت جسمانی از فرسودگی شغلی و در نهایت کاهش بهره وری آنان، توسط مدیران و متولیان این حوزه جلوگیری کرد.

کلیدواژه ها:

job burnout ، quality of life ، healthcare workers ، فرسودگی شغلی ، کیفیت زندگی ، کارکنان عرصه سلامت