سطوح پایین سلنیوم در بیماران مبتلا به سارکوئیدوز مراجعه کننده به بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران

سابقه و هدف: اخیرا مطالعات بسیاری بر روی نقش سلنیوم در بیماری های خودایمنی انجام شده است. کمبود عناصر کم  مقدار هم چون سلنیوم یک یافته شایع در بیماری های خودایمنی است. این کمبود ممکن است نتیجه بیماری های التهابی و یا علت آن ها باشد. هدف از این مطالعه بررسی سطح سلنیوم در بیماران مبتلا به سارکوییدوز و مقایسه آن با افراد سالم در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد- شاهدی، سطح سرمی سلنیوم در ۴۲ بیمار مبتلا به سارکوئیدوز اندازه گیری شد و با ۴۲ فرد سالم که از لحاظ سنی و جنسی با گروه بیمار همسان سازی شده بودند، مقایسه شد. بدین صورت که، ۲ سی سی خون از نمونه های مورد مطالعه (بدون ناشتایی) گرفته شد و به آزمایشگاه ارسال شد. سپس میزان سلنیوم سرم به روش AAS (Atomic absorption spectrometry) اندازه گیری شد. سطح نرمال سلینوم نیز بین ۴۶ تا ۱۴۳ میکروگرم/لیتر می باشد. یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه در گروه شاهد ۲۳ /۷ ±۲۴ /۴۷ سال و در گروه مورد ۶ /۷± ۴۵ /۴۷ سال بود، که تفاوت معناداری بین دو گروه وجود نداشت ( ۸۹۸/۰=P). سطح سرمی سلنیوم در بیماران به طور معناداری پایین تر از گروه کنترل بود (۱۱/ ۲۴± ۸۲/۴۲  در مقابل ۲۷/۰۱ ±۷۹ /۹۴ میکروگرم/لیتر،  ۰/۰۳=P). در گروه بیماران، اختلاف آماری معناداری بین سطح سرمی سلنیوم با جنسیت وجود نداشت (۰/۱۶۵=P). ارتباطی بین سن( ۰/۲۵۸=P)، مدت زمان ابتلا به بیماری(۰/۱۲۱=P)، مدت زمان درمان(۰/۸۳۷=P)، تاخیر در شروع درمان(۰/۳۱۶=P) و نوع داروی مصرفی(۰/۸۵۹=P) با سطح سرمی سلنیوم وجود نداشت. استنتاج: سطح سرمی سلنیوم در بیماران مبتلا به سارکوئیدوز به طور معناداری پایین تر از گروه کنترل بود، که با توجه به آن ممکن است تجویز مکمل های سلنیوم در این بیماران، کمکی در جهت درمان باشد

کلیدواژه ها:

sarcoidosis ، selenium ، autoimmune ، inflammation ، immunity ، سارکوئیدوز ، سلنیوم ، خودایمنی ، التهاب ، ایمنی