مقایسه نسبتهای آتروژنیک با استفاده از پاراکسوناز ۱ و HDL-C برای تشخیص شدت بیماری عروق کرونر در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ با نفروپاتی

سابقه و هدف: براساس مطالعات جدید، HDL-C بیومارکر مناسبی برای تشخیص بیماری های قلبی عروقی نیست. مطالعه حاضر جهت بررسی جایگزین کردن فعالیت آنزیم پاراکسوناز ۱ (PON۱) به جای HDL-C جهت افزایش قدرت تشخیص بیماری عروق کرونر (CAD) در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ (T۲D) با نفروپاتی، طراحی شد. مواد و روش ها: مطالعه مقطعی حاضر بر روی ۴۸ بیمار T۲D که تحت آنژیوگرافی قرار گرفتند، انجام شد. بیماران براساس نتایج آنژیوگرافی به دو گروه CAD و non-CAD تقسیم شدند. فعالیت آنزیم PON۱ با اندازه گیری سرعت اولیه هیدرولیز سوبسترا (فنیل استات) از طریق روش اسپکتروفتومتری در طول موج ۲۷۰ نانومتر  سنجش شد. برای مطالعه قدرت تشخیص بیومارکرهای مورد مطالعه از آزمون ROC (Receiver operating characteristic) استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون ROC نشان داد که قدرت تشخیصی بیومارکرهای مورد مطالعه با جایگزین کردن PON۱ به جای HDL-C افزایش پیدا می کند. LDL-C/PON۱ (۰/۰۴۸P=، ۰/۷۲AUC=) و log (TG/PON۱) (۰/۰۰۵P=، ۰/۸۱AUC=) در مقایسه با LDL-C/HDL-C (۰/۲۷۶P=، ۰/۵۶AUC=) و log (TG/HDL-C) (۰/۰۳۸P=، ۰/۶۷AUC=)  در تشخیص ریسک CAD قدرت پیش بینی کنندگی بالاتری داشتند. استنتاج: نسبتهای LDL-C/PON۱ و log (TG/PON۱) در مقایسه با LDL-C/HDL-C و log (TG/HDL-C) قدرت پیش بینی CAD را در بیماران T۲D با نفروپاتی افزایش می دهند. یافته های مطالعه حاضر از تلاش ها برای استفاده از عملکرد HDL بجای غلظت های HDL-C برای تشخیص CAD حمایت می کنند.

کلیدواژه ها:

type ۲ diabetes ، coronary artery disease ، PON۱ ، HDL-C ، biomarkers ، دیابت نوع ۲ ، بیماری عروق کرونر ، پاراکسوناز ۱ ، HDL-C ، بیومارکرها