حقوق شهروندی از منظر نظام حقوق عمومی ایران

مفهوم شهروندی را می توان، مصادف با پیدایش نخستین حکومت ها دانست . حکومت ها، اعتبار و قدرت خود را از شهروندان می گیرند و در مقابل، نسبت به شهروندان، دارای وظایف و مسئولیت هایی هستند. شهروند نیز، تکالیف متقابل در ارتباط با دولت دارد. فلذا، طور کلی حقوق شهروندی را می توان به مجموعه قواعد حاکم بر روابط اشخاص در جامعه شهری تعریف نمود. درتعریفی دیگر ،حقوق شهروندی جزء حقوق ذاتی و فطری انسان ها است. همچنین این حقوق غیر قابل انتقال و تجزیه ناپذیر است، به این صورت که عناصر آن لازم و ملزوم یکدیگرند. نکته قابل توجه این است که حقوق شهروندی به افرادی تعلق می یابد که ((تابعیت)) یک کشور را داشته باشند و به تابعان یک کشور، فارغ از رنگ، قومیت، نژاد، دین و طبقه شان تعلق می یابد. در واقع این حقوق، رنگ و بویی ملی به خود گرفته و به صفات گفته شده ارتباطی ندارند. سوال اصلی آن است که آیا نظام حقوقی ایران، حقوق شهروندی تابعین خود را به رسمیت شناخته است؟ و حقوق متصوره برای شهروندان کشور ایران چیست؟ در پاسخ باید اذعان نمود، تحلیل و بررسی قوانین و مقررات موضوعه ایران موید حفظ حقوق شهروندی در قانون اساسی و قوانین عادی است لیکن، در عمل و اجرا، تا رعایت کامل حقوق شهروندان در ایران فاصله بسیار است که ضرورت دارد ضمن رعایت حقوق شهروندان و تابعان ، با اقتباس از قوانین سایر کشورهای مترقی قوانین و مقررات موضوعه در قلمروشهروندی بازنگری و مجریان قوانین تقنینی نیز تحت آموزشهای لازم قرار گیرندکه در ادامه به موارد پیش گفته خواهیم پرداخت.

کلیدواژه ها:

حقوق اساسی ، حقوق عمومی ، حقوق شهروندی ، شهروندی ، نظام حقوقی ایران.