مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی سازی و درمان مبتنی بر تنظیم هیجان بر اساس مدل فرایندی گراس بر میزان شفقت ورزی به خود و تاب آوری پرستاران بخش های ویژه

چکیده: مقدمه: پرستاران بخش های ویژه از اعضای کلیدی درمان در بیمارستان ها هستند ، مداخلات روانشناختی علاوه بر افزایش بهزیستی پرستاران می تواند موجب بهبود رابطه ی پرستار بیمار شده و در نتیجه عملکرد بیمارستانها را از نظر سازمانی ارتقا دهد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی سازی و درمان مبتنی بر تنظیم هیجان بر اساس مدل فرایندی گراس بر متغیرهای تاب آوری و شفقت به خود در پرستاران بخش های مراقبت ویژه انجام شد. روش کار:  طرح پژوهش نیمه آزمایشی  با دو گروه آزمون و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل ۴۵ پرستار  در بخش های مراقبت ویژه شهر تهران بودند، که به صورت تخصیص تصادفی آنلاین در سه گروه ۱۵ نفره گماشته شدند. گروه های مداخله هرکدام هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای درمان مبتنی بر ذهنی سازی و درمان مبتنی بر تنظیم هیجان دریافت کردند و گروه شاهد آموزشی  دریافت نکرد. ابزار های گرداوری داده ها ، پرسشنامه های شفقت به خود نف و مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون  بود. .جهت تحلیل داده ها از کواریانس چند متغیری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بیشترین میزان نمرات تاب آوری و شفقت ورزی به خود در گروه مداخله مبتنی بر ذهنی سازی بود و کمترین میزان نمرات در گروه کنترل بود.   اما اختلاف بین سه گروه در انتهای مطالعه از نظر آماری معنادار نبود (P=۰.۰۵۳). نتیجه گیری: می توان از  درمان های ذهنی سازی و تنظیم هیجان جهت افزایش بهزیستی پرستاران استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

self-compassion ، resilience ، emotion regulation therapy ، metallization-based therapy ، Critical Care Unit ، شفقت ورزی به خود ، تاب آوری ، درمان مبتنی بر تنظیم هیجان ، درمان مبتنی بر ذهنی سازی ، بخش مراقبت ویژه.