اثر تجویز دراز مدت سیلی مارین بر برخی شاخص های آنزیمی و سطح بافتی مالون دی آلدئید در موش صحرایی دیابتی

زمینه و هدف: دیابت قندی باعث افزایش استرس اکسیداتیو در اثر افزایش تولید رادیکال های آزاد اکسیژن و کاهش فعالیت سیستم دفاع آنتی اکسیدانی می شود. فلاوونولیگنان سیلی مارین دارای اثر ضد دیابتی است و هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثر تجویز آن بر سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز و سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب وکبد بود. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، ۴۰ سر موش صحرایی نر به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیلی مارین (۱۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم)، دیابتی و دو گروه دیابتی تحت درمان با سیلی مارین (۵۰ و ۱۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. سیلی مارین از روز دهم پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت ۴ هفته (داخل صفاقی و روزانه) تجویز شد. سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز قبل از مطالعه و در انتهای مطالعه سنجش شد؛ به علاوه سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد بر اساس واکنش تیوباربیتوریک اسید اندازه گیری شد. یافته ها: در گروه دیابتی دریافت کننده دوز بالای سیلی مارین، میزان گلوکز سرم در هفته ششم به طور معنی دار کمتر از گروه دیابتی بود (۰۰۷/۰P=)؛ بعلاوه، در موش های دیابتی، یک افزایش معنی دار در سطح سرمی آسپارتات (۰۲۸/۰P=) و آلانین آمینوترانسفراز (۰۰۸/۰(P= مشاهده شد و درمان با سیلی مارین در دوز ۱۰۰، تنها سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز را به صورت معنی داری کاهش داد (۰۳۴/۰P=)؛ به علاوه دیابت باعث افزایش معنی دار سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب (۰۰۹/۰P=) و کبد (۰۰۸/۰P=) شد و درمان با دوز بالای سیلی مارین به صورت معنی دار، سطح مالون دی آلدئید را فقط در بافت کبد کاهش داد (۰۲۶/۰P=). نتیجه گیری: درمان دراز مدت با سیلی مارین در دوز ۱۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم می تواند، سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز و سطح کبدی مالون دی آلدئید را در حالت دیابت قندی در موش صحرائی کاهش دهد و بر سطح سرمی آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز و سطح قلبی مالون دی آلدئید در دوز بکار رفته، تاثیر معنی دار ندارد.

کلیدواژه ها:

Silymarin ، Diabetes mellitus ، Aminotranferase ، Malondialdehyde ، Oxidative stress ، سیلی مارین ، دیابت قندی ، آمینوترانسفراز ، مالون دی آلدئید ، استرس اکسیداتیو