تاثیر آموزش درس زبان عمومی طبق سرفصل مصوب بر انگیزش- نگرش و خودکارآمدی یادگیری زبان انگلیسی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بیرجند

زمینه و هدف: یکی از هدف های یادگیری زبان انگلیسی، ایجاد ارتباط با دیگران است. اما با وجود این که دانشجویان ایرانی طی سال های متوالی به یادگیری زبان می پردازند، تعداد کمی از آنان موفق می شوند، در زبان انگلیسی مهارت نسبی کسب کنند. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش زبان انگلیسی عمومی طبق سرفصل مصوب بر انگیزش- نگرش و خودکارآمدی زبان انگلیسی دانشجویان انجام شده است. روش تحقیق: روش پژوهش ترکیبی و از نوع تبیینی است. از بین ۲۰۲ نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بیرجند که درس زبان عمومی را انتخاب کرده بودند، تعداد ۳۰ نفر (از رشته پزشکی) به عنوان نمونه و به روش دردسترس انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه انگیزش- نگرش یادگیری زبان خارجی گاردنر فرم کوتاه و پرسشنامه خودکارآمدی در یادگیری زبان انگلیسی وانگ جمع آوری شد. تحلیل کمی با t زوجی و تحلیل داده های کیفی به شیوه تحلیل محتوای کیفی و تفسیری بر اساس مدل هایدگر، شامل سه مرحله کدگذاری باز، متمرکز و محوری انجام شد. یافته ها: نتایج حاصل از داده های کمی نشان داد که درس زبان عمومی بر انگیزش- نگرش و خودکارآمدی زبان انگلیسی دانشجویان تاثیری نداشته است. تحلیل داده های کیفی نیز نشان داد که درمجموع دانشجویان بر این باور بودند که درس زبان عمومی بر انگیزش- نگرش و خودکارآمدی زبان انگلیسی آنان موثر نبوده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به نظر می رسد روش تدریس، طراحی و برنامه ریزی درس زبان انگلیسی و روش های ارزشیابی و اجرای آن به تغییری اساسی نیاز دارد. با توجه به نقش کلیدی استاد، توجه به توانمندسازی اساتید درس زبان ضرورت مییابد.

کلیدواژه ها:

English Language Teaching ، Medical Students ، Motivation and Attitude ، Self-Efficacy. ، آموزش زبان انگلیسی ، دانشجویان علوم پزشکی ، انگیزش- نگرش ، خودکارآمدی