تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی هوازی با شدت فزآینده بر میزان فاکتور رشد شبه انسولینی (IGF-۱) و مقاومت به انسولین در زنان میانسال دیابتی نوع دو

زمینه و هدف: دیابت نوع دوم در زنان میانسال به علت فرآیند یائسگی، کاهش متابولیسم بدن و افزایش بافت چربی شیوع بیشتری دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی بر میزان فاکتور رشد شبه انسولین (IGF-۱) و مقاومت به انسولین در زنان میانسال دیابتی نوع دو بود. روش تحقیق: در مطالعه تجربی حاضر، ۳۰ نفر زن میانسال مبتلا به دیابت نوع دوم، به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه ۱۵نفره تمرین اینتروال و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت ۸هفته، تمرینات اینتروال شامل آزمون استورر دیویس را بر روی دوچرخه کارسنج مونارک با شدت فزآینده انجام دادند؛ به گونه ای که افراد مورد مطالعه تمرینات را در هفته اول با ۶۵درصد حداکثر توان خود و در هفته هشتم با ۸۰درصد حداکثر توان خود انجام دادند. گروه کنترل در این مدت در هیچ برنامه ورزشی منظمی شرکت نداشتند. برای تمام افراد مورد مطالعه، نمایه توده بدنی، هورمون IGF-۱ و مقاومت به انسولین از فرمول HOMA-IR اندازه گیری شد. برای مقایسه داده های پیش آزمون و پس آزمون در هر گروه و بین گروه ها، از آزمون تی زوجی و تی مستقل استفاده گردید. یافته ها: هشت هفته تمرین، افزایش معنی داری در فاکتور شبه انسولینی و کاهش معنی دار مقاومت انسولینی گروه اینتروال داشت (۰/۰۰۱P≤). این تغییرات در مقایسه با گروه کنترل هم تفاوت معنی داری را نشان دادند. نتیجه گیری: تمرینات اینتروال هوازی با شدت بالا احتمالا با کمک تاثیر بر سطوح هورمونی می تواند موجب بهبود وضعیت افراد میانسال مبتلا به دیابت نوع دو گردد.

کلیدواژه ها:

Interval Training ، Insulin-like Growth Factor ، Insulin Resistance. ، تمرینات تناوبی ، فاکتور رشد شبه انسولین ، مقاومت به انسولین