تاثیر تمرین هوازی با شدت متوسط بر عملکرد سیستم اتونوم قلبی و نیتریک اکساید در مردان میانسال مبتلا به سندروم متابولیک

زمینه و هدف: سبک زندگی کم­تحرکی افراد مبتلا به سندروم متابولیک خطر تهدیدکننده سلامتی این افراد می­ باشد. در این پژوهش برآنیم تا اثرات فعالیت ورزشی هوازی با شدت ۶۵ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی بر تغییرپذیری ضربان قلب و سطوح نیتریک اکساید عروقی در مردان میانسال مبتلا به سندروم متابولیک را بررسی نماییم. روش تحقیق: ۳۰ نفر از مردان میانسال مبتلا به سندروم متابولیک به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تمرین هوازی تقسیم شدند. در دوره پیش­ آزمون و پس ­آزمون مقادیر شاخص ­های خطر متابولیک، تغییرپذیری ضربان قلب و نیتریک اکساید در هر دو گروه سنجیده شد. گروه تمرین هوازی به مدت هشت هفته تمرین هوازی با شدت ۶۵ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی را دریافت نمودند. جهت تجزیه و تحلیل داده­ ها از آزمون­ های تی زوجی و مستقل استفاده شد. یافته ها: سطوح قند خون ناشتا، تری­گلیسرید، امتیاز Z متابولیک، انحراف معیار اینتروال­ های نرمال، ریشه توان دوم تفاوت­های میانگین مربعات اینتروال­ های موج R نسبت به موج R بعدی، امواج با فرکانس خیلی پایین، امواج با فرکانس بالا و نیتریک اکساید عروقی در گروه تمرین هوازی نسبت به گروه کنترل و دوره پیش ­آزمون تفاوت معنی­داری را نشان دادند. سطوح کلسترول تام و لیپوپروتئین کم چگال نسبت به گروه کنترل و مقادیر امواج با فرکانس پایین و نسبت امواج با فرکانس پایین به بالا نسبت به دوره پیش ­آزمون تفاوت معنی­داری را در گروه تمرین هوازی نشان دادند  (۰/۰۹=P). لیپوپروتئین پرچگال و فشار خون با وجود تغییرات اندک تفاوت معنی­ داری را در گروه تمرین هوازی نسبت به گروه کنترل و پیش­ آزمون نداشت. نتیجه گیری: اجرای منظم فعالیت ورزشی هوازی با شدت متوسط می­تواند به عنوان یک پروتکل تمرینی مناسب جهت بهبود عملکرد قلبی عروقی برای مردان مبتلا به سندروم متابولیک به کار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

Aerobic training ، Heart rate ، Metabolic syndrome ، ضربان قلب ، سندروم متابولیک ، تمرین هوازی