بررسی شیوه های آموزش اخلاقی معلم در کلاس درس

واژه تربیت از ریشه” ربب ” است و در کتاب های لغت ، دارای معانی متعددی همچون سرپرستی ، کامل کردن ، اصلاح امور، تدبیر ، تادیب ، چیزی را ایجادکردن و به تدریج از حالت نقض به حد تمام رساندن و شوق دادن شیء به سمت کمال و رفع نقایض است. به نظر می رسد معنای تربیت از ریشه ” ربب “، همین معنای اخیر است و سایر معانی همه از آثار و لوازم این معنا باشند؛ زیرا در تمام معانی مذکور ، به گونه ای معنای تدبیر برای سوق دادن به سوی کمال وجود دارد. در واقع ، مشتقات کلمه تربیت از ریشه ” ربب “، مانند ربوبیت، رب ، مربوب ، ربانی ، ربیون و ارباب ، در متون اسلامی فراوان به کار رفته است. تربیت در اصطلاح نیز عبارت است از فراهم ساختن زمینه های رشد و شکوفایی تربیت پذیر و رساندن او به مرحله ای که استعدادها و قابلیت هایش را بروز دهد. تربیت اخلاقی ، بخشی مهم از علم اخلاق را تشکیل می دهد و چون مباحث آن عمدتا ناظر به راهکارهای عملی و ارائه توصیه هایی در باب عمل است، گاهی از این بخش با نام ” اخلاق عملی” یاد می شود. در مقابل ، به آن بخش از مباحث اخلاقی که به توصیف خوبی ها و بدی های اخلاقی می پردازد، ” اخلاق نظری ” می گویند.بدین ترتیب ، تربیت اخلاقی ، آموزش اصول و ارزش های اخلاقی و فضیلت های اخلاقی است که در آن ابعاد شناختی ، عاطفی و رفتاری اخلاق مورد توجه قرار گرفته است. در این راستا نظام آموزشی نیز به سراغ تربیت اخلاقی رفته و در هدف گذاری خود برای همه دوره های تحصیلی اهداف اخلاقی را پیش بینی کرده است. اهداف اخلاقی اهدافی عام هستند که باید بر تمام آموزش ها حاکم باشند. برای رفع اشکال مطرح شده باید شیوه آموزش از جنبه ذهنی خارج شود و با تغییرات و تحولات اساسی ، آموزش نوینی را در امر پرورش اخلاقی آغاز نماید.