بررسی نقش اعتماد به معلم و مدیر در مدارس ایران

دانش آموزان در شرایطی که خود را با مدرسه بیگانه بدانند، هرچند در مدرسه حضور داشته باشند و درس بخوانند و از حقوق قانونی خود برخوردار باشند، اما با تعریف اجتماعی دانش آموز تلقی نمی شوند. دانش آموز با دیدگاه اجتماعی زمانی تحقق پیدا می کند که دانش آموز نسبت به مدرسه و زیر ساخت های آن احساس تعلق کند و در توسعه و تحولات مدرسه مشارکت جوید. قضاوت درباره ی احساس مسئولیت و مشارکت اعضای مدرسه در توسعه برنامه های مدرسه و فعالیت های فوق برنامه با ارزیابی و اندازه گیری شاخص احساس تعلق به مدرسه قابل تبیین و تحقق است. در محیطی که اعتماد وجود داشته باشد، تعارضات و برخوردها کاهش یافته و بردباری افراد نسبت به یکدیگر بیشتر می شود. بنابراین، اعتماد، فرایند تبدیل پیوندهای یک سویه به چند سویه است که در آن همبستگی و دلبستگی میان افراد افزایش می یابد و راه را برای خودکنترلی هموار می کند. در چنین فضایی نظارت اجتماعی بیشتر بر اساس احساس شرمساری و مقصر بودن است که با سرشت انسان نسبت به سایر ابزارهای بیرونی سازگاری بیشتری دارد. اعتماد داشتن یکی از عناصر مهم سرمایه اجتماعی گروه ها و جوامع است اعتماد روان کننده چرخ دنده ی روابط اجتماعی است و بدون آن، تصور هرگونه تعامل که اساس زندگی اجتماعی است، امکان پذیر نیست.

کلیدواژه ها:

آموزش ، مدرسه ، معلم ، مدیر ، اعتماد.