گفتگوی ادیان در تفکر شیعی

ماده »حور« گرفته شده است و حور ، سه ریشه دارد: رنگ ، رجوع گفتگوی ادیان با دیرینه ای زیاد،کوششی است برای یافتن زمینه های عقلانی مشترک ،به منظورافزایش اعتماد و درک متقابل، ایجاد روابط حسنه، شناخت چالشها و غلبه برآنها و احترام به حقوق دیگران است و امروزه با وجود تنوع و تفاوت های زیاد ادیان و زد و خوردهایی که از طرف برخی ادیان صورت گرفته، ضرورتش بیشتر احساس می گردد و می توان آنرا یکی از نیازهای اساسی عصر حاضر محسوب کرد. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی از منابع کتابخانه ای،به بررسی گفتگوی ادیان در تفکر شیعی می پردازد . بر اساس یافته های این پژوهش،موضوعات پیرامونی گفتگو درتفکر شیعی از فرهنگ و سیره اهلبیت علیهم السلام که ترجمان وحی الهی است،الهام گرفته شده و آنها در خلال آموزه های الهی خود و در گفتگو با ادیان روزگار خود ، به شیعیان مبانی و مولفه های گفتگو را یاد داده اند.تشویق به فن گفتگو،احترام به طرف گفتگو،دعوت دوستانه به گفتگو،استفاده از اصول عقلی،استناد به منابع گفتگو کننده، استقبال از سئوالهای طرف مقابل،آگاهی کافی برای گفتگو،توجه کردن به سخن ، نه به گوینده آن و اشاره به آفات گفتگو مانند ،مراء یا جدالگری وپرهیز از نادانان، برخی ازآداب گفتگو هستند که در این مقاله مورد واکاوی قرار گرفته و می تواند به عنوان الگویی مطمئن برای گفتگوی ادیان قرار بگیرد.

کلیدواژه ها:

گفتگو ، تعامل ، ادیان ، شیعه ، معصومین