اجتهاد ضرورتی پایدار برای خلق مکاتب فقهی به مثابه بستری برای گفت و گوهای تقریبی در مذاهب اسلامی

در زمانه کنونی با ظهور مکاتب و فرقه های جدید در بنیان های نظری و عقیدتی ،و بروز آن اندیشه ها در قامتیک نظریه خاص جهت تسهیل و تمشیت امور عامه مردم در اقصی نقاط جهان از یک سو ، و خوانش های متفاوتاز آن اندیشه ها با ترجماتی ناقص از ماهیت و قدرت مکاتب نو ظهور در داخل بلاد اسلامی و اختلا آن دیدگاهها با افتار های ادیبان و محققان حوزه علوم انسانی در داخل سرزمین ایران از سوی دیگر ، ضرورتی را بیشازپیش می نمایاند که با لحاظ و تامل محققانه و تفقه عالمانه ، از تراث فقه اسلامی با محوریت تسدید مکاتبفقهی با افق محاور های درون دینی جهت بسط و تعمیق افت و اوهای تقریبی در مذاهب اسلامی ، جهد واجتهادات فراوانی به منصه ظهور برسد . و این ضرورت ، زمانی تشدید و تثبیت می اردد که نظام های معاصرحقوقی در دنیا ، آن چنان بر طبل پژوهش های تطبیقی می کوبند که اویی چنین مطالعات مقارنه ای در بطنو مش نظام های فقهی یا سیاسی بلاد اسلامی ، مسبوق به سابقه نبود است و در این میانه های تحقیقی اجتهاد؛ مقوله ای کاملا قویم و عمیق در اذهان و آثار لسانی و مکتوب اسلام، بر معیار و ملاک خود بنیانی می ماند کهنه تنها بر تارک مطالعات تطبیقی معاصر با ادبیات خاص مکاتب حقوقی ، می تواند خوش بدرخشد ؛ بلکه بر پیکره دینی و عقیدتی دنیای اسلام ، سایه ای از رحمت انظباط و تقریب مذاهب با الگوی فقه روشی گسترانیده که به خلق مکاتب فقهی با رویکرد تحققی و تحقیقی تقریب در اصول و بنیان های نظری و فقهی و عقیدتی ،می انجامد . این مقاله ، با هد مذکور و با مطالعه نظام مند در آرای فقیهان مذاهب اسلامی ، به تبیین و ارایهالگوی ابتکاری در تقریب مذاهب اسلامی می پردازد که توان تحققی آن در جوامع علمی و دینی ، با انجام هدفمند گفت و گوهای منضبط فقهی ، قابلیت اعمال را داراست.

کلیدواژه ها:

فقه روشی ، اجتهاد ، مکاتب فقهی ، گفت و گوهای تقریبی ، الگوهای ابتکاری و انضمامی