تحلیل فضایی نابرابری های منطقه ای در ایران بر مبنای نماگرهای آموزشی

به دلیل توزیع ناعادلانه امکانات و خدمات موضوع نابرابری ها در حوزه های مختلف به ویژه در بخش آموزش یکی از موضوعاتی هست که نیازمند مطالعات کارشناسی است. در پژوهش حاضر به تحلیل نماگرهای آموزشی در ایران اقدام شده است. رویکرد حاکم بر پژوهش از نوع کمی است و بررسی نهایی ۱۸ متغیر پژوهش با استفاده از تکنیک های تصمیم گیری چندشاخصه مانند تکنیک ویکور و شاخص انتخاب ارجحیت انجام شده است. نتایج تکنیک ویکور نشان می دهد که تهران با کسب امتیاز (۰/۰۰۰) بیشترین امتیاز را به خود اختصاص داده است. خراسان رضوی با کسب امتیاز (۰/۱۸۳۰) پس از تهران در وضعیت مناسبی قرار دارد. در تکنیک ویکور استان ایلام با کسب امتیاز (۰/۹۷۵۹) و استان خراسان جنوبی با کسب امتیاز (۰/۹۷۶۳) کمترین امتیازات را به خود اختصاص داده اند و وضعیت نماگرهای آموزشی در آن ها ضعیف ارزیابی می شود و نیازمند توجه جدی هستند. نتایج شاخص انتخاب ارجحیت نشان می دهد که تهران با مجموع امتیاز (۰/۹۵۰۹) و خراسان رضوی با مجموع امتیاز (۰/۸۶۰۵) بیشترین امتیازات را در شاخص انتخاب ارجحیت به دست آورده اند. امتیازات به دست آمده از شاخص انتخاب ارجحیت نشان می دهد که استان سمنان با مجموع امتیاز (۰/۲۴۹۳)، استان قم با مجموع امتیاز (۰/۲۶۹۳)، استان ایلام با مجموع امتیاز (۰/۲۷۳۰) و استان خراسان جنوبی با مجموع امتیاز (۰/۲۸۴۲) دارای کمترین امتیازات بوده اند. با استفاده از میانگین نزدیک ترین همسایگی الگوی پراکنش خدمات آموزشی در ایران ۱/۵۳۰۹۶۶ و میزان Z Score عدد ۵/۶۵۵۵۹۳ و میزان P Value مقدار ۰/۰۰۰ به دست آمده است. بر اساس میانگین نزدیک ترین همسایگی الگوی پراکنش خدمات آموزشی در ایران به صورت پراکنده بوده است. بر اساس ضریب موران الگوی پراکنش متغییرهای آموزشی در ایران به صورت پیش بینی نشده و تصادفی بوده است.

کلیدواژه ها:

نابرابری ، تکنیک ویکور ، شاخص انتخاب ارجحیت ، نماگرهای آموزشی