علم بلاغت

علم بلاغت از طریق شناسایی، کشف و تبیین آرایههای ادبی هر متن ادبی، آن را مورد نقادی و ارزش گذاری قرار میدهد. این علم به سه شاخه ی معانی، بیان، بدیع تقسیم میشود. اواخر سده دوم هجری، دوران استاتید علم نحو بود، ولی تا آن زمان، اثر تکمیلی در زمینه فنون بلاغت به وجود نیامد، لذا از اوایل سده سوم هجری در محافل ادبی سخن از علم و فنون بلاغت مطرح گردید و به این ترتیب بعدها شیوع و به تدریج وسعت پیدا کرد. جمع بندی علوم بلاغی، از قرن سوم هجری آغاز شد. با این حال پیش از تاریخ ذکر شده به آثاری برمی خوریم که نشان می دهند مسائل فنون بلاغت در سده دوم هجری نیز مطرح بود. لیکن پیرامون الفاظ و ترکیبات قرآن و ویژگی های بلاغی آن سخن به میان آورده اند. در بیان بلاغت اسلامی باید چنین گفت که این بلاغت از همان آغاز به فن خطابه، تاثیر و انگیزش کلام در تعاملات اجتماعی کمتر توجه نشان داد و بیشتر توجه اش را صرف زیبایی شناسی سخن ادبی کرد. این بلاغت با آنکه بیش از دوازده قرن، خود را وقف بازشناسی و طبقه بندی صورت های مجازی نمود، اما نتوانست همگام با تحولات ذوق و ادبیات حرکت کند.

کلیدواژه ها:

علم ، بلاغت ، ادبیات ، اسلامی