چرا منطقه کلانشهری تهران به نظام مدیریت و حکمروایی ویژه منطقهای نیاز دارد

از سال ۱۳۷۴ که اولین­بار الزام اتخاذ رویکردی منطقهای در قبال مناطق کلانشهری کشور در قالب تهیه طرحهای مجموعهشهری و پیشنهاد ایجاد نظامهای مدیریت متناظر با آنها مطرح شد، درباره عقلانیت بنیادین نظامهای مدیریت و حکمروایی کلانشهری مطالعهای مستقلی صورت نگرفته است. سوال اصلی این مقاله درباره استدلالهایی است که می تواند موجهکننده و مبین منطقهگرایی کلانشهری در تهران باشد. بر اساس مرور استدلالهای سه نظریه اصلی مرتبط با موضوع (منطقهگرایی سنتی، انتخاب عمومی و منطقهگرایی نوین)، پنج قضیه و استدلال اصلی موجهکننده منطقهگرایی کلانشهری مورد بحث قرار گرفته و کفایت هر یک با توجه به بافتار خاص منطقه کلانشهری تهران مورد تحلیل قرار گرفت. روش تحقیق استفاده شده در بخشهایی از کار که به ارزیابی کفایت استدلالهای نظری در بافتار تهران میپردازد، بازنگری تحقیق و فراتحلیل، و در مورد ارائه شواهد تفصیلی برای استدلال پنجم، که به نظر عقلانیت مبنایی برای تبیین منطقهگرایی کلانشهری به حساب میآید، روش تحلیل دادههای ثانویه است. بر اساس یافته مقاله حاضر، زمینهسازی برای«افزایش ظرفیت برخورد استراتژیک با مسایل منطقهای و ارتقای اثربخشی سیاستی»، نیرومندترین استدلال برای تبیین عقلانیت ایجاد ساختارهای ویژه مدیریت و حکمروایی منطقهای در تهران است.

کلیدواژه ها:

منطقه کلانشهری تهران ، منطقهگرایی ، پراکندهرویی شهری ، حکمروایی کلانشهری