بررسی هویت در آثار شعرای مشروطه و انقلاب اسلامی

در شعر دوران مشروطه و دوران انقلاب اسلامی در ایران که دو انقلاب بزرگ تاریخ این سرزمین هستند، این بازگشت به هویت واقعی خود مشاهده میشود که قابل بحث و بررسی میباشد. اما در تعریف و معنای هویت، نظرات متعدد و مختلفی اظهار شده است که ذکر آنها در این مقال، ضروری به نظر می رسد. این پژوهش به دنبال بررسی و مقایسهی هویت ملی و مذهبی در اشعار چهار شاعر (نسیم شمال و ایرج میرزا و موسوی گرمارودی واحمد عزیزی) در دوره مهم تاریخی ایران (دوره مشروطه وانقلاب اسلامی) بوده است. همگام با تحولات وسیعی که در همه شئون سیاسی و اجتماعی ایران در عصر مشروطه رخ داد، ادبیات فارسی نیز از این تغییرات به دور نماند و بر اساس مقتضیات عصر جدید، همراه باتحولاتی در حوزه صورت و معنا است. در بعد معنا و اندیشه، شعر عصر مشروطه، عرصه نگرشها و گرایشهای متفاوت با ادوار گذشته است. از جمله درباره مفهوم وطن، درونمایه هایی وجود داشته که حاکی از تحول مفهوم وطن و دگرگونی در مصادیق آن است. گرایش به ایران باستان با نگرشها و گرایش های متفاوت، از جمله دگرگونیهای فکری شعر این دوره است که بسیاری از شاعران وطن دوست بدان روی آورده اند. بین چهار شاعر مورد بررسی (احمد عزیزی و موسوی گرمارودی و سید اشرف الدین گیلانی و ایرج میرزا) تنها ایرج میرزا نسبت به بقیه شاعران به عقاید ملی گرایانه، گرایش بیشتری داشته است. روش انجام این پژوهش توصیفی وتحلیلی و روش گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و استفاده از ابزار فیش برداری بوده است.

کلیدواژه ها:

هویت ملی ، هویت اسلامی ، عصر مشروطه ، عصر معاصر ، شعر ، شاعران