آیین فتوت در شعر شاعران قرن ششم و هفتم

هدف این مقاله تبیین آیین فتوت در شعر شاعران قرن ششم و هفتم است. واژه فتوت به بخشندگی، دهش، مروت، سخا و کرم، جوانمردی و مردانگی معنا شده است. فتوت و جوانمردی آیینی انسانی است که ریشه در اعماق فرهنگ ایرانی و اسلامی دارد. آغاز فتوت توام با آغاز انسانیت بلکه از آن هم فراتر است. خدای متعال پیش از خلق آدم (ع) و حوا، فردوس اعلی و نعمت های آن را برای اولاد آنان آفرید و این نمونه ای از جود و کرم و بزرگواری خداوند است. خداوند با کرم پیشگی خود نمونه های جوانمردی را به انس آن ها نشان می دهد. واژه فتوت هشت بار در قرآن کریم آمده که سه بار آن به جوانمردی حضرت ابراهیم، حضرت یوسف و اصحاب کهف اشاره نموده است. مقاله ای که پیش روست سعی در نمایاندن جلوه های مختلف فتوت در متون منظوم فارسی دارد. به همین منظور به طور مستند به شرح آیین فتوت پرداخته و در خلال آن چگونگی بازتاب آن در شعر شاعران برجسته قرن ششم و هفتم ذکر شده است. یکی از نکات مهم آن است که، ضمن بحث درباره فتوت هر کجا لازم بود اشعاری از شاعران سده ششم و هفتم به عنوان شاهد شعری مربوط به فتوت ذکر گردید.

کلیدواژه ها:

فتوت ، عطار ، سعدی ، شاعران جوانمردی.