بررسی اشعار صائب با رویکرد نارسیسیم، خوستایی و مفاخره

مفاخره و مفاخره سرایی یکی از انواع ادبی دیرینه و ریشه ای و بسیار پربار و تاثیرگذار در میراث ادبی پارسی زبانان است. نخستین شعر پارسی ثبت شده در تذکره های کهن که منسوب به بهرام پنجم، ملقب به بهرام گور ساسانی است، مشتمل بر مفاخره سرایی است و از آن پس نیز در آثار تک تک شاعران پارسی گو می توان نمونه های درخشانی از مفاخره را مشاهده کرد. در این نوع ادبی، شاعر میکوشد تا شایستگی های خویش را برای دیگران تبیین و تصویر کند و در این مسیر از اغراق که در ذات ادبیات است، بهره وافر می برد. در این مقاله تلاش میشود که با روش تحلیلی و توصیفی و با اتکا به داده های کتابخانه ای، نخست با نگاه افکندن به ریشه های مفاخره در ادبیات فارسی و نخستین نمونه های شعر مفاخره، سنگ بنای این نوع ادبی به درستی مشخص شود و با تکیه بر آن، مفاخره در شعر صائب تبریزی به نحوی بهتر تحلیل شود. نتیجه بررسی های این مقاله نشان می دهد که صائب تبریزی با علم و اشراف بر مقام والا و کم نظیر خویش در سبک هندی و کلیت شعر فارسی، قدر این مقام والا را می شناخته و در اشعار خویش به کرات بر بزرگی خویش و کم نظیری شعرش تاکید کرده است.

کلیدواژه ها:

مفاخره ، صائب تبریزی ، نارسیسم ، ادبیات فارسی ، سبک هندی.