انتقال ناپذیری و بیان پذیری ایده ها (بررسی تطبیقی دیدگاه فرگه و سرل)

"فرگه" معتقد است محتویات ذهن فرد (انطباعات حسی، احساسات، تخیلات و مانند آن) که آنها را ایده می نامد برخلاف اندیشه که امری عینی و مستقل از همه اذهان است، در ارتباط زبانی قابل انتقال نیست. مبنای استدلال وی برای اثبات انتقال ناپذیر بودن ایده ها، وابستگی آنها به فاعل شناسا و خصوصی بودن ایده هاست. "سرل" در بنای نظریه افعال گفتاری، اصل بیان پذیری را طرح می نماید که به نظر می رسد امکان انتقال ناپذیری ایده را نفی می کند. بنا بر اصل بیان پذیری، «هر چه را بتوان قصد کرد، می توان آن را بیان کرد». به ادعای سرل، این اصل فی نفسه نمی تواند زبان خصوصی را نفی کند و نمی تواند بدین طریق امکان امر انتقال ناپذیر را منتفی سازد. در این مقاله تلاش می کنیم این اصل را در پرتو چرخش زبانی و نتایج و لوازم معرفت شناختی آن بررسی کنیم. نظریه معنای سرل نشان می دهد که از دیدگاه وی نه فهم امر کاملا و مطلقا خصوصی و تبدیل آن به تجربه امکان پذیر است و نه در فرض امکان چنین امری می توان بیانی معنادار از آن عرضه کرد. بر این اساس، از نظر سرل حتی امور ذهنی نیز بر خلاف آنچه فرگه معتقد بود مطلقا خصوصی و غیر قابل بیان نیستند.

کلیدواژه ها:

the principle of expressibility ، incommunicable ، linguistic turn ، Private Language ، Searle's theory of meaning ، Frege