اثر تسلیم مبیع در زمان انتقال مالکیت اموال غیر منقول از منظر ماده ۶۲ قانون برنامه های دائمی احکام توسعه کشور

عقد بیع از مهمترین و رایج ترین عقود در جامعه و نظام حقوقی ایران است. به دلیل نقش و اهمیتی که این عقد در روابط تجاری بین افراد جامعه دارد، پیوسته مورد توجه محققین و دانشمندان حقوقی قرار گرفته است. در مورد عقد بیع مباحث متعددی مطرح است که یکی از برجسته ترین آنها مبحث آثار عقد بیع منعقد شده که شامل تسلیم و زمان انتقال مالکیت می باشد. قانون مدنی ایران که برگرفته از منبع غنی فقه امامیه است زمان انتقال مالکیت مبیع را زمان انعقاد عقد بیع می داند و براساس مواد ۳۳۸ و ۳۳۹ و بند اول ماده ۳۶۲قانون مذکور و قاعده فقهی «المبیع یملک بالعقد» در لحظه وقوع عقد بیع مبیع را ملک مشتری و ثمن را ملک بایع می شناسد.به طور کلی قواعد حقوقی بر این مبنا قراردارد که زمان انتقال مالکیت زمان انعقاد قرارداد است و تسلیم مبیع نیز از آثار همین قرارداد است و البته در موارد استثنایی نیز با مواردی روبرو خواهیم شد که قبض مبیع یا ثمن، شرط صحت عقد است و در زمان تحقق شرط، مالکیت منتقل می شود لیکن بایستی توجه داشت که تسلیم مبیع از آثار عقد بیعی است که مالکیت مبیع در لحظه وقوع آن عقد صورت گرفته است و تسلیم مبیع لزوما از آثار انتقال مالکیت نیست به جز موارد استثنایی دیگری که در قانون مدنی قبض را شرط صحت عقد بیع دانسته اند.

کلیدواژه ها:

بیع ، انتقال مالکیت ، تسلیم ، مبیع ، اموال غیر منقول