رویکردی نو به معماری بومی در رابطه ی ساختاری آن با معماری پایدار

در این مقاله سعی شده ابتدا عوامل تعیین کننده ی معماری پایدار در چهار حوزه (مردم، طبیعت، ساخت و الگو) مشخص شود. سپس جایگاه این عوامل در رویکردهای نظری مختلف به معماری بومی تبیین و ساختار آن بررسی شود. برای تبیین موضوع، ابتدا ساختار مولد معماری که اساس تعاریف و رویکردها را شکل می دهد، به طور کلی از زبان نظریه پردازان معماری، ارائه شده و در ادامه مولدهای معماری بومی که از بطن تعاریف بیرون می آید، مشخص شده است تا پایه ی مدل های پنجگانه ای از رویکردهای معماری بومی را تشکیل دهد که عبارتند از: ۱-رویکرد مبتنی بر مشارکت مردم ۲-رویکرد مبتنی بر ساخت گرایی طبیعی ۳-رویکرد مبتنی بر الگوگرایی طبیعی ۴-رویکرد مبتنی بر مطلق گرایی طبیعی ۵-رویکرد مبتنی بر کل نگری. در این دسته بندی ها، رابطه و نسبتی که مولدهای معماری بومی در هر تعریف با هم برقرار می کنند، تمایز تعاریف را از یکدیگر مشخص می کند. برای هر دسته از تعاریف، مصادیقی از معماری های به وجود آمده بر اساس آن رویکردها، مطرح شده و جایگاه نظری آن معماری(بومی) در توسعه ی پایدار معماری امروز به صورت ساختار یافته، ارائه و نتیجه گیری شده است. در پایان نمونه ای از طرح های اجرا شده (پروژه بهسازی روستای خور) که رویکردی کل نگر را در بهسازی محیط بومی دنبال کرده، به عنوان معماری پایدار معرفی شده است.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ، مردم ، طبیعت ، ساخت