تبلور شاخصه های پایداری و آزادی خواهی در اشعار سمیح صباغ و قیصر امین پور

شرایط حاکم بر اوضاع سیاسی- اجتماعی ایران و فلسطین در برهه ای از تاریخ معاصر مشترک آنان سبب گردید تا همگرایی گسترده ای در موضوعات ادبی آنان رخ دهد؛ به طوری که زبان شعری شاعران آنان، گویای دردها و رنج هایی باشد که مردمان شان با آنها دست و پنجه نرم می کنند. دو شصیت بارز همگرای ادبیات آنان، سمیح صباغ و قیصر امین پور هستند که کوشیدند با طرح مسائل گوناگون، عرق وطن دوستی و دفاع از آب و خاک را در افراد ایجاد کنند. پژوهش حاضر، با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی و مکتب ادبیات تطبیقی آمریکا صورت گرفته است. به طوری که رهیافت پژوهش نشان داده است: هر دو شاعر با وجود همه تجربه های شکست، درد و رنج، همواره در پی آزادی بوده اند. آنها در کنار ادبیات مقاومت به بیان جلوه های مقاومت همچون؛ امید به آینده ای روشن، تحقیر و سرکوب دشمنان، دعوت به اتحاد و مبارزه و شهادت در راه آزادی خواهی روی آوردند، اما گاه به دلیل مسائل سیاسی و اجتماعی خاص حاکم بر جامعه این دو شاعر، تفاوت هایی احساس می شود؛ به طوری که صباغ بیشتر از مسئله آزادی خواهی و رهایی سرزمینش سخن می گوید و مجالی برای سرودن درباره آزادی معنوی و رهایی از قید و بند دنیوی ندارد، اما در سروده های قیصر هر دو مورد به روشنی آشکار است؛ چرا که او بعد از جنگ فرصتی یافت که به آزادی معنوی و رهایی از تعلقات دنیوی بپردازد. شخصیت های شعری صباغ بیشتر قهرمانان ملی فلسطین است؛ ولی شخصیت های شعری امین پور بیشتر قهرمانان تاریخی و دینی هستند.

کلیدواژه ها:

آزادی خواهی ، ادبیات پایداری ، سمیح صباغ ، قیصر امین پور