تحلیل نشانه های سازگاری در آسایش حرارتی فضاهای باز (نمونه مورد مطالعه: محلات مسکونی منتخب شهر اصفهان)

سازگاری در آسایش حرارتی، شامل تمامی فرایندهایی­ست که افراد برای تطبیق و متناسب­کردن محیط و نیازهایشان انجام می­دهند. به عبارت دیگر، انسان­ها خود به نحو ممکن در محیط حرارتی تغییر ایجاد می­کنند تا به آسایش حرارتی برسند. بر این اساس، در مقاله حاضر تلاش می­شود تا با تحلیل نشانه­های سازگاری در آسایش حرارتی فضاهای باز محلات مسکونی، به اثبات نظریه سازگاری در شهر اصفهان پرداخته و نهایتا معادله حرارتی جهت تعیین دمای راحتی کاربران در فضای باز محلات مسکونی ارائه شود. این مطالعه با بهره­گیری از روش­های پژوهش موردی و مطالعه میدانی، به برداشت متغیرهای اقلیمی و تکمیل پرسشنامه در چهار محله منتخب در دو فصل زمستان و تابستان پرداخته است. در این راستا چهار محله علی قلی آقا، جلفا، مرداویج و دشتستان مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفتند. این انتخاب بر اساس معیارهای اولیه، ثانویه و نهایتا تمایز در ساختار فضایی- کالبدی و الگوی ریخت­گونه­شناسی محلات صورت گرفته است. نشانه­های نظریه سازگاری جهت تحلیل و اثبات، شامل تحلیل دمای خنثی، رابطه دمای خارج و دمای خنثی، متوسط دمای ماهیانه و دمای خنثی و نهایتا مقایسه معادله به دست آمده با سایر معادله­ها است. نتایج حاصل از تحلیل نشانه­های فوق در محلات مورد مطالعه نشان می­دهد که نظریه مذکور در شهر اصفهان اثبات شده و قابل تعمیم است.

کلیدواژه ها:

نظریه سازگاری ، آسایش حرارتی فضاهای باز ، دمای خنثی ، متوسط دمای ماهیانه ، محلات مسکونی شهر اصفهان