شاخصه های پایداری در فضای شهری دوستدار کودک

کودکان به عنوان بخشی از جامعه در فضای شهر با مجموعهای از خواسته ها و نیازهای خاص، به اجبار استفاده کننده محیطساختگی نسل دیگری هستند. طراحی صحیح فضاهای شهر متناسب بازندگی کودکان که سازندگان نسلهای بعدی هستند در سوق دادن جامعه انسانی به سمت جامعهای سالم و مطلوب از اهمیت زیادی برخوردار است. طراحی و ساخت مکانها و فضاهای مناسب کودکان در شهرهای ایران ، نیاز به افکار روشن، نو و نگرشی نوین دارد، زیرا کودکان خیلی بیشتر از بزرگسالان از محیط اطرافشان تاثیر میپذیرند، و رشد اجتماعی، احساسی، عاطفی، روانی و جسمی کودک به شدت تحت تاثیر کیفیت محیط میباشد. منظور از محیط، شهر، محله، کوچه، خیابانها، مهدکودک، مدرسه، فضاهای بازی و به طورکلی هرجایی که فرد به عنوان کودک سالهای اولیه عمر خود را در آن سپری میکند، میباشد. در شرایطی که بیش از نیمی از کودکان دنیا در محیطهای شهریزندگی میکنند و فضاهای شهری بخش عمدهای از زمان و محیط زندگی روزمره کودکان را به خود اختصاص میدهند، اماچگونگی توجه به کودک، ابعاد ،معیارها و شاخصهای آن در فضاهای شهری تفسیر مطلوبی نشده است. بنابراین این پژوهش بر آن است تا جایگاه کودک در فضای شهری را در چارچوب این شاخصها معرفی نماید. روششناسی پژوهش بر اساس هدف از نوع بنیادی و بر اساس ماهیت از نوع توصیفی و تحلیلی و کیفی است. در گردآوری داده ها از روش کتابخانهای و اسنادی استفادهشده است. از نتایج آن میتوان به سطحبندی فضای شهر متناسب با نیاز کودک، ارائه مولفه ها و شاخصهای محیطی، رفتاری،زیستی مشارکتی، سازمان و غیره جهت ساخت شهر کودک محور در ایران اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

شهر دوستدار کودک ، شاخص ، پایداری ، کودک