تحلیلی بر قلمرو نظری شهر هوشمند تاب آور و تدوین چارچوب کاربست آن

با گذشت چهارنسل تحول نظری و تجربی شهر هوشمند، انتظار بر این بود که با اتکا بر تکنولوژی­هایی نظیر اینترنت اشیا، هوش مصنوعی، رایانش ابری و نظایرآن، این نظریه راه­کار مواجهه با مسئله و حل پیچیدگی­های برنامه­ریزی تاب­آوری باشد. لکن پژوهش­­های بی­شمار اخیر، مبین خلاف آن است. ریشه مساله نه درکاربست تکنولوژی بلکه درتلفیق نظری شهر هوشمند و تاب­آوری شهری است. چگونگی دستیابی به فرمول­بندی مناسب برای گونه­شناسی رویکردهای قلمرو نظری شهرهوشمند تاب­آور(­با ترکیب مناسب ابعاد رویه ای و محتوایی) و پیشنهاد برای نحوه تلفیق، سوال این پژوهش است. لذا، هدف پژوهش حاضر، تبیین قلمرو نظری شهر هوشمند تاب­آور بین دو نظریه شهر هوشمند و تاب­آوری شهری است که با روش تحلیل محتوای سیستماتیک کمی وکیفی ۴۲ سند از اسناد پژوهشی منتشره بین سالهای ۲۰۲۰-۲۰۱۰ و با استفاده از نرم­افزار MAXQDA۲۰ انجام گرفته است. مطالعات نشان داد که سه گونه اصلی مطالعه تبیینی شهر هوشمند تاب­آور وجود دارد که از حیث پیوند شناختی، ارتباط عناصر، ابعاد و مولفه های دو نظریه کمتر کار شده و جامعیت تلفیقی یک نظریه واحد زیر سوال است. لذا سعی گردید پیشنهاد روشنی برای تلفیق جامعی از دو نظریه برای تعیین چارچوب نظری در تدوین سازوکار یک شهر هوشمند تاب­آور تدوین و مستدل گردد.

کلیدواژه ها:

شهر هوشمند تاب آور ، شهر هوشمند ، تاب آوری شهری ، تحلیل محتوای سیستماتیک