عناصر نمایشی در پرده خوانی به عنوان هنری چندرسانه ای

پرده خوانی به عنوان یکی از اشکال نمایش سنتی در ایران از قابلیت های بسیاری در بیان هنری و نمایشی برخوردار است. در مورد این شیوه ی نمایشی تاکنون به ساختار و شیوه های اجرای آن در شکل سنتی خود پرداخته شده است. پرسش این پژوهش آن است که آیا با ایجاد تغییر در عناصر نمایشی پرده خوانی و امروزی کردن آنها، این شیوه ی نمایشی می تواند در یکی از مهم ترین اشکال هنری جهان امروز، یعنی هنر چندرسانه ای مورد استفاده قرار گیرد و قابلیت جذب طیف وسیعی از مخاطبان را دارا شود؟ فرضیه ی اصلی آن است که شناخت عناصر نمایشی این هنر و مقایسه ی آن با نمونه های هنر چندرسانه ای می تواند قابلیت های پرده خوانی را در پدید آوردن زمینه های بیانی نوین، آشکار سازد. این مقاله با مطرح کردن چند نمونه ی غربی از هنر چندرسانه ای و تطبیق آن با عناصر پرده خوانی در شکل کلی آن تلاش دارد تا این قابلیت ها را بازشناسی کرده و توانایی های آن را برای استفاده در هنر چندرسانه ای امروزی تبیین نماید. بررسی این عناصر مانند نحوه ی اجرا، استفاده از تصویر، کاربرد لحن و موسیقی (چه به صورت آواز و چه به صورت همراهی کننده) و نیز چگونگی تاثیر آن بر مخاطب، نشان می دهد که پرده خوانی می تواند از قابلیت های ویژه ای در عرصه ی هنر امروز جهان برخوردار شود.

کلیدواژه ها:

پرده خوانی ، شیوه های اجرا ، نمایش ایرانی ، نمایش سنتی ، هنر چندرسانه ای