اکوتوریسم پایدار با تکیه بر مدیریت محیط زیست در مناطق خشک

در توسعه ی پایدار اصل بر این است که منابع طبیعی پایه به گونهای محافظت شوند که نسلهای آینده دست کم بتوانند به اندازهی نسل کنونی ازمنابع موجود بهرهمند شوند. بنابراین توسعه، زمانی پایدار است که مخرب نباشد و امکان حفظ منابع، اعم از آب، خاک، منابع ژنتیکی، گیاهی و جانوری را برای آیندگان فراهم آورد. از میان انواع توریسم، اکوتوریسم(طبیعت گردی) از سایر انواع با توسعه ی پایدار همخوانی و سازگاری بیشتری دارد. اکوتوریسم پایدار، توریسمی است که از نظر اکولوژیکی پایدار باشد یعنی به نیازهای فعلی اکوتوریستها پاسخ دهد و به حفظ فرصتهای اکوتوریستی برای آینده بپردازد و به جای صدمه زدن به اکوسیستمهای طبیعی در جهت پایداری آن تلاش ورزد. مدیریت اکوتوریسم بر اساس اصول اخلاقی صورت می پذیرد تا از این طریق میزان تأثیرات سوء وارده بر محیط زیست را به حداقل برساند. از آن جایی که اکوتوریسم در مناطق طبیعی واقع میشود، لذا باید جهت حفظ و حراست از این مناطق اقدام نمود. متأسفانه واقعیتهای موجود حاکی از این مطلب است که تحت عنوان اکوتوریسم، خسارات جبران ناپذیری به محیط زیست وارد شده است. هدف از این نوشتار، معرفی مدیریت محیط زیست به عنوان راهبردی کلیدی جهت دستیابی به اکوتوریسم پایدار می باشد. همچنین در این مطالعه به موانع جذب اکوتوریست در مناطق خشک اشاره شده و پیشنهاداتی جهت حفاظت محیط زیست و بهرهمندی از مزایای اکوتوریسم پایدار ارائه میگردد. نوع پژوهش کیفی و روش آن توصیفی تحلیلی است که با بررسی منابع اسنادی و کتابخانهای انجام شده است. نتایج پژوهش نشان میدهد که مدیریت محیط زیست کلیدی راهگشا جهت دستیابی به اکوتوریسم پایدار میباشد و از دلایل اصلی عدم جذب اکوتوریست میتوان به فقدان مجموعهی قوانین و دستورالعملهای واضح و روشن اشاره نمود. علاوه بر آن تداخل عملکرد چندین ارگان به عنوان متولی اجرای طرحهای طبیعتگردی، کمبود امنیت و زیرساختهای مورد نیاز جهت توسعه ی طبیعت گردی و همچنین عدم معرفی صحیح جاذبههای طبیعت گردی مناطق خشک نقش بسزایی در این زمینه ایفا میکنند

کلیدواژه ها:

اکوتوریسم پایدار ، مدیریت محیط زیست ، طبیعت گردی ، مناطق خشک