ارزیابی نقش بافت های با ارزش در توسعه پایدار گردشگری روستایی مطالعه موردی: روستای سه کوهه در منطقه سیستان

مفهوم پایداری در صنعت گردشگری، طی چندین دهه گذشته یکی از اصلی ترین و در عین حال یکی از مباحثه برانگیزترین مفاهیم توسعه گردشگری و به عنوان چارچوبی برای فهم روندهای توسعه اقتصاد - ی اجتماعی و مدیریت منابع طبیعی و گردشگری مطرح شده است. بافت های روستایی به دلیل پیوندهای گسترده با بسترهای طبیعی و تاریخی دارای ارزش های تاریخی، فرهنگی، طبیعی، زیبایی، معمارانه بسیاری هستند که به عنوان جزئی از میراث زنده بشری، سرمایه ملی و هویت تاریخی- فرهنگی سرزمین مان، حفظ و نگهداری از آنها دارای اهمیت قابل توجهی است. اغلب روستاهایی که دارای بافت باارزش برای هدف های توسعه گردشگری اند و به عنوان مقاصد گردشگری مورد توجه قرار گرفته اند، روستاهایی هستند که دارای بافت با ارزش تاریخی و معماری بوم گرا هستند. توسعه گردشگری در این روستاها به معنی بالفعل کردن ارزش ها و جاذبه های معماری بافت روستا و معرفی آن به عنوان مقصد گردشگری است. روستای سه کوهه در منطقه سیستان علاوه بر داشتن جاذبه های طبیعی و بافت کهن تاریخی (مثل ارگ تاریخی سه کوهه و قلعه های باستانی)، دارای بافت کالبدی منحصر به فرد با معماری خشتی و فرهنگ بومی بوده و علاوه بر حفظ هویت روستا، باعث توسعه پایدار گردشگری می باشد. در این پژوهش، با استفاده از روش پیمایشی و توصیفی – تحلیلی و با بهره گیری از مدلSWOT نقش و جایگاه این بافت های با ارزش روستایی در گردشگری روستایی و توسعه آن مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل حاکی از آن است که آستانه آسیب پذیری مناطق روستایی بسیار بالاست و نیازمند بازنگری و ارائه سیاست های مناسب در جهت رفع محدودیت ها و استفاده از مزیت های نسبی موجود می باشد و همچنین احیای آثار تاریخی و فرهنگی در محدوده مورد بحث می تواند سبب جذب گردشگر و توسعه اقتصادی در محدوده روستا گردد

کلیدواژه ها:

بافت با ارزش ، گردشگری پایدار ، روستای سه کوهه ، منطقه سیستان