نقش گردشگری فرهنگی در توسعه پایدار ایران با تا کید بر مناطق بیابانی

توسعه در تمامی ابعاد آن به چگونگی تفکر انسان وابسته است و چنین تحولی ریشه در باورها , اندیشه ها , آداب وسنن و ... دارد و این اجزا،عناصر تشکیل دهنده فرهنگ یک قوم می باشند و فرهنگ گسترده ترین بستر توسعه همه جانبه است. و توسعه زمانی محقق می شود که فرهنگ متحول شود. توسعه پایدار فرایندی است که تغییر و تحول در استفاده از منابع، جهت گیری توسعه فناوری، هدایت سرمایه گذاری ها و تغییرات نهادی است که با نیازهای حال و آینده سازگار باشد. از سوی دیگر صنعت گردشگری به عنوان یکی از پدیده های سالهای اخیر نقش عمده ای در رشد و توسعهاقتصادی و تبادلات فرهنگی کشورها داشته است. در این میان گردشگری فرهنگی، نوعی از گردشگری است که گردشگر را به فراگیری، کاوش و کسب تجربه درباره فرهنگ حال و گذشته جامعه دارد. و در واقع بستر ساز تجربه کیفی فیمابین گردشگر و محیط مورد بازدید می باشد. برای رسیدن به تعامل گردشگری فرهنگی توسعه پایدار باید همه اقشار یک جامعه با برنامهریزی مبتنی بر اصول توسعه پایدار تلاش کنند تا این امر به یک فرهنگ عمومی تبدیل شود. از طرفی درست است که کشور ما با داشتن جاذبه های بیشمار طبیعی و یادمانه های تاریخی و فرهنگی یکی از مناطقی درجهان است که دارای انواع جاذبه های فرهنگی و توریستی است، اما مناطق بیابانی ایران نیز دارای ویژگی خاصی هستند. حتی مواردی از آنها، منحصر به فرد بوده و دردیگر کشورهای جهان نمونه آنها مشاهده نمی شود. لذا، ضمن آن که برای هر ایرانی جالب هستند، برای توریست های خارجی به ویژه آنان که با کویر و بیابان و علوم مربوط به آن سروکار دارند (کویرشناسان و بیابان شناسان، باستان شناسان) بسیار جالب و ارزشمندند، هرچند به ظاهر نامساعد برای کشاورزی و دیگر بهره برداری های مستقیم از آن به حساب می آیند. این مقاله با چنین دیدی به بیان گردشگری فرهنگی در مناطق بیابانی ایران میپردازد و آن را مقدمه ای بر این نوع گردشگری به شرط مدیریت محیط زیست و حراست از فرهنگ و میراثهای تاریخی می داند. روش تحقیق در این مقاله از نوع مطالعه اسنادی و کتابخانهای است.

کلیدواژه ها:

گردشگری فرهنگی ، توسعه پایدار ، ایران ، مناطق بیابانی